... ز قول نصیحتگر آکنده گوش

به دریا نخواهد شدن بط غریق

سمندر چه داند عذاب حریق ...

... به خود سر فرو برده همچون صدف

نه مانند دریا بر آورده کف

نه مردم همین استخوانند و پوست ...

... نترسد وگر دجله پهناورست

تو بر روی دریا قدم چون زنی

چو مردان که بر خشک تردامنی

... بگویم گر آید جوابت پسند

که هامون و دریا و کوه و فلک

پری و آدمی زاد و دیو و ملک ...

... که با هستیش نام هستی برند

عظیم است پیش تو دریا به موج

بلند است خورشید تابان به اوج ...

... که گر آفتاب است یک ذره نیست

وگر هفت دریاست یک قطره نیست

چو سلطان عزت علم بر کشد ...

... و گر بر سرش تیر بارند و سنگ

به دریا مرو گفتمت زینهار

وگر می روی تن به طوفان سپار

یکی قطره باران ز ابری چکید

خجل شد چو پهنای دریا بدید

که جایی که دریاست من کیستم

گر او هست حقا که من نیستم ...

جوانی خردمند پاکیزه بوم

ز دریا بر آمد به در بند روم

در او فضل دیدند و فقر و تمیز ...

... ندانی که سعدی مراد از چه یافت

نه هامون نوشت و نه دریا شکافت

به خردی بخورد از بزرگان قفا ...

... به یک بار از ایشان برآمد خروش

تو گفتی که دریا بر آمد به جوش

چو بتخانه خالی شد از انجمن ...

... چو از کار مفسد خبر یافتی

ز دستش برآور چو دریافتی

که گر زنده اش مانی آن بی هنر ...

... گر به طوفان می سپارد یا به ساحل می برد

دل به دریا و سپر بر روی آب افکنده ایم

محتسب گر فاسقان را نهی منکر می کند ...

... بر عروسان چمن بست صبا هر گهری

که به غواصی ابر از دل دریا برخاست

تا رباید کله قاقم برف از سر کوه ...

... سر بندگی بر زمینش نهاده

خداوندگاران دریا و سرحد

همه نامداران و گردن فرازان ...

... هر که فکرت نکند نقش بود بر دیوار

کوه و دریا و درختان همه در تسبیح اند

نه همه مستمعی فهم کنند این اسرار ...

... چشمه از سنگ برون آید و باران از میغ

انگبین از مگس نحل و در از دریا بار

نیک بسیار بگفتیم درین باب سخن ...

... ز بحر طبع تو امروز در معانی عشق

همه سفینه در می رود به دریا بار

هر آدمی که نظر با یکی ندارد و دل ...

... مگر تو نیز فرومانده ای در این مشکل

هزار کشتی بازارگان درین دریا

فرو رود که نبینند تخته بر ساحل ...

... سر خجالتم از پیش برنمی آید

که در چگونه به دریا برند و لعل به کان

اگر نه بنده نوازی از آن طرف بودی ...

... بر اهل روی زمین نعمتی و آلایی

کسان سفینه به دریا برند و سود کنند

نه چون سفینه سعدی نه چون تو دریایی

... خاک نخلستان بطحا را کند در خون عجین

روی دریا در هم آمد زین حدیث هولناک

می توان دانست بر رویش ز موج افتاده چین ...

... بس دیده که شد در انتظارت

دریا و نمی رسد به ساقت

تو مست شراب و خواب و ما را ...

... چشم از پی دیدن تو دارم

من بی تو خسم کنار دریا

از جور رقیب تو ننالم ...

... چنان مشتاقم ای دلبر به دیدارت که از دوری

برآید از دلم آهی بسوزد هفت دریا را

بیا تا یک زمان امروز خوش باشیم در خلوت ...

... مگر ز خاطر من بند بسته بگشاید

چه گفت ندانی که خواجه دریاییست

نه هر سفینه ز دریا درست باز آید