... می سوخت بر آتشش مرگ پای

ناگاه چو لاله داغ بر دل

بالای تلی گرفت منزل ...

... از کارد تراش دسته خویش

دلاله کند به چاپلوسی

آراسته مجلس عروسی ...

... از شعله این غمش جگر سوخت

رنگ سمنش چو لاله افروخت

برگ گلش از گلاب تر شد ...

... از سبزه به زیر پا بساطی

چون لاله ز جام می نشاطی

مجنون از دور ره بگرداند ...

... خورشید دروغ بی فروغ است

من بر دل ازو چو لاله داغی

زان داغ منش چو گل فراخی ...

... آن جانب خیمه قد ستون کرد

وین دشت ز گریه لاله گون کرد

این است بلی سپهر را کار ...

... خاکش چو گوزن ز اشک خود شست

زان لاله دمید و سبز بر رست

در پرتو آن مزار پر نور ...

لیلی چو ز داغ مرگ مجنون

چون لاله نشست غرقه در خون

شد عرصه دهر بر دلش تنگ ...

... دل را به درون چو غنچه خون کرد

گلگونه ز اشک لاله گون کرد

بی وسمه گذاشت ابروان را ...

... چاک است ز خار غم دل او

هر لاله که بردمد ز باغش

باشد ز فنا به سینه داغش ...

... نصیب گدا تندرستی بود

بسا لاله داغ بر دل به باغ

که باشد ز داغش گیا را فراغ ...

... ببخش از می لعل یکرنگیم

چو جام بلور از می لاله گون

برونم برآور به رنگ درون ...

... چون آب به زنجیر مرا سوی چمن ها

صحرای عدم لاله ستان شد چو شهیدان

با داغ تو رفتند به خون غرقه کفن ها ...

... بس که رفتند شهیدان غمت سوی عدم

لاله ها غرقه به خون می دمد آن صحرا را

جامی از عرض سخن چیست ندانم غرضت ...

سیمین ذقنا سنگدلا لاله عذارا

خوش کن به نگاهی دل غم پرور ما را ...

... از سر راهش سوی دیگر نبرد این گرد را

لاله نیمی سرخ و نیمی زرد روید از گلم

چون برم در خاک اشک سرخ و رنگ زرد را ...

زان همی ریزم سرشک لاله رنگ خویش را

تا ز خون دیگران شویی خدنگ خویش را ...

... باغبان در چشم من عکس رخ و زلف تو دید

لاله و سنبل نشاند اطراف جوی خویش را

خاطرم ز آلایش زهد ریایی شد ملول ...

... جامی مدام غنچه صفت تنگدل مباش

کز غم چو لاله بر دلم این داغ ها چراست

تا برفروخته ست رخ آن شمع دلفروز ...

لاله قدح باده و گل شاهد رعناست

گلبانگ زنان مرغ چمن مطرب گویاست ...

... به بانگ چنگ مخور می که محتسب تیز است

به کف پیاله لعل است لاله را یعنی

پیاله گیر که از می نه وقت پرهیز است ...

... کوه و صحرا بس که می خوردند از جام سحاب

لاله ها بر رویشان افتاده زان می گل گل است

بس که از سبزه زمینها سبز شد هر پشته را ...