... در این دو روز ببین فکر خود که نیست میسر

تهیه سفر مرگ بی دماغ جوانی

شراب داد چو ساقی پیاله باز ستاند ...

... نبود جامه اگر سوسنی و یاسمنی

نکنی گر سفر مکه و یثرب چه غم است

طاق درگاه ضرور است که باشد مدنی ...

... کاین سعادت نیست ممکن چون ز پیری خم شوی

نطفه از پشت پدر صورت نبندد بی سفر

قطره ها باید زدن خواهی اگر آدم شوی ...

بوذر آن نو گل بستان کمال

کرد از این عالم فانی چو سفر

نو گلی رفت که چون لاله گذاشت ...

... مکان گردی از لشکر شوکتش

از او در سفر مهر گیتی فروز

شفق آتش کاروانگاه روز ...

... که برخیز و چراغ عزم بر کن

از این کلفت سرا چندی سفر کن

که گل شد خار تا از گل سفر کرد

سخن شد تا نفس از دل سفر کرد

سفر روشنگر مرآت جان است

سفر صافی کن آب روان است

سفر سرمایه عیش و سرور است

که غیبت از وطن عین حضوراست

بود رنج سفر درمان هر درد

بود گرد سفر آب رخ مرد

کس از گرد سفر نقصان نبیند

که دل خیزد و بر رخ نشیند ...

... توقف در وطن دارد ملامت

مکن جز در سفر قصد اقامت

ترا نفس از سفر هموار گردد

که توسن نرم از رفتار گردد

رهی در پیش داری سوی عقبی

بکن خود را یراق از این سفرها

ز جا برخیز هان ای دست کاهل ...

... نگسست ز هم قافله اشک یتیمان

تا شاه شهیدان ز جهان عزم سفر کرد

هر شام نه خورشید نهان شد بته خاک ...

شد کاروان عمر بکن خویش را خبر

آماده بودنست ترا زاد این سفر

آسودگی کجا دل بیتاب من کجا

شوق سفر کجا و قرار وطن کجا

در پرده جذبه گر نشود رهنمای شوق ...

... باطن از آیینه رنجد رازدان عشق را

شوقم از جا برد وصل کعبه دیدم بی سفر

خضر پرواز است راه بی نشان عشق را ...

... گریه داده است ندانسته به سیلاب مرا

شور بیطاقتیم در سفر آرام است

تا نداند کسی از عشق تو بیتاب مرا

... شد گرد عزلتم گل آوارگی اسیر

حب وطن نوید سفر می دهد مرا

جذبه ها زین کوشش بی بال و پر دیدیم ما

کعبه و بتخانه را در یک سفر دیدیم ما

هجر ما آیینه وصل است و بعد آیین قرب ...

... چون توکل خضر ره شد کاهلی ها سرعت است

منزل مقصود بی عزم سفر دیدیم ما

امتیاز قدر بی قدری فزون است از قیاس ...

... بازگشتن گرچه هست اما وداع تربت است

می روم از خویشتن عزم سفر دارم بیا

... به رفوکاری کتان مهتاب

سفر فیض اینچنین باید

کاروانی است بیزبان مهتاب ...

... داشت تا یک نفس گمان مهتاب

سفرکعبه در جوانی کرد

مرحبا پیر رهروان مهتاب ...

... پای طلب که آبله پرورد غربت است

هر جا که می روم سفر کعبه من است

از فیض عشق خضر رهم گرد غربت است

آزاد کرده سفر بی تکلفم

در دل مرا خیال وطن درد غربت است

آتش دلیلداغ جگر توشهگریه آب

با عشق هرکه کرد سفر مرد غربت است

مانند گردباد غریب است در وطن ...

سوخت زندان خمارم سفر شیشه کجاست

گوشه میکده آن دیر حرم پیشه کجاست ...

... می نماید ز جبین راز نهانی که تو راست

سفر طول امل خضر سبک پی چه کند

بلد راه تو بس خواب گرانی که تو راست ...

... تیغ نهان گداز طراز میان خوش است

اکسیر آبروست سفر در رکاب عشق

پرواز گوهر از صدف آشیان خوش است ...

دل اگر رفت گرفتار طلسم خاک است

سر اگر نیست به جا در سفر فتراک است

خون ما ریخت که آتش به جهان اندازد ...