... تا همچو عقیق از هوس نام گذشتیم

از سود و زیان سفر عشق مپرسید

یک دانه نچیدیم و به صد دام گذشتیم ...

... در جیب صدف پاک فشاندیم و گذشتیم

چون سایه مرغان هوا در سفر خاک

آزار به موری نرساندیم و گذشتیم ...

... در گوش ز فریاد جرس پنبه گذاریم

نشنیدنی از همسفران بس که شنیدیم

چون موج نشد قسمت ما گوهر مقصود ...

... شیر شتر و روی عرب چند توان دید

پا از سفر کعبه مقصود کشیدیم

هر چند ز خط راه توان برد به مضمون ...

... آیینه به پیش رخ زنگار نداریم

داریم هوای سفر عالم بالا

چون شبنم گل چشم به گلزار نداریم ...

... آه است درین باغ نهالی که رسانیم

گرد سفر از جبهه ما شسته نگردد

تا رخت چو سیلاب به دریا نکشانیم ...

... موجه بی دست و پای قلزم شوقم

در سفر خویش اختیار ندارم

دست و دم سرد گشته است ز عالم ...

... نیست غیر از گوشه دل در سراپای جهان

حاصلی جز ماندگی مردم ندارند از سفر

می دهد از تیه موسی یاد صحرای جهان ...

از سرانجام سفر غافل نمی باید شدن

دل نهاد عمر مستعجل نمی باید شدن

در طریق شوق می باید گذشت از برق و باد

همسفر با مردم کاهل نمی باید شدن

عرض ره بر طول افزودن طریق عقل نیست ...

... گر هوای سیر عالم هست صایب در سرت

پا به دامن کش سفر از آستان خود مکن

... بیش ازین استادگی با اسب چوگانی مکن

پیش دریا قطره را نعل سفر در آتش است

در گهر این قطره را زین بیش زندانی مکن ...

... چشم خواب آلود آن معشوق بی پروا ببین

این سفر کوته نمی گردد به شبگیر بلند

عمر جاویدان به دست آر آن قد رعنا ببین ...

... سایه را پروا نباشد از فتادن بر زمین

پرتو خورشید را نعل سفر در آتش است

دامن جان را ندوزد لنگر تن بر زمین ...

... شمیم بید و عود از آتش سوزان شود روشن

محال است این که ماند خلق مردم در سفر پنهان

ز شکر خنده پنهان نشد کم زهر چشم او ...

چه آسان است با بی برگی احرام سفر بستن

که هم مرکب بود هم توشه دامن بر کمر بستن ...

... ز جمعیت بود دشوار دل برداشتن ورنه

چو تیر آسان بود از خانه خاکی سفر کردن

شود همدست با فرهاد چون عشق قوی بازو ...

... شرر خرج هوا گردید تا شد جلوه گاه صاب

به بال سنگ و آهن تا کجا بتوان سفر کردن

ز کوی یار آسانی کی توان قطع نظر کردن

که بیرون رفتن از دنیاست از کویش سفر کردن

مشو غافل ز حال زیردستان در زبردستی ...

... اگر دریوزه همت کنی از شوق بی پروا

سفر در آب و آتش بی محابا می توان کردن

خط پاکی ز سیلاب فنا دارد وجود ما ...

... اگر بر دل گذاری همچو کشتی بار مردم را

به آسانی سفر بر روی دریا می توان کردن

اگر چه مزد کار خود نمی دانم دو عالم را ...

... زمین گیر وطن قدر سبکباری نمی داند

ز بی برگ و نوایی می توان گل در سفر چیدن

چه خونها می کند در دل خس و خار علایق را ...

سفر نزدیک شد فکر اقامت را ز سر وا کن

مهیای وداع آشیان شو بال و پر وا کن ...

... ره خوابیده را بیدار می سازد درای من

نیم بی مایه تا بر سود باشد از سفر چشمم

مرا این بس که خاری نشکند در زیر پای من ...