... از رود نیل کوچه به فرعون دادن است

در موج خیز حادثه آسوده زیستن

در رهگذار سیل میان را گشادن است ...

دریا سواد سینه بی کینه من است

موج شکست جوهر آیینه من است

از سادگی به شیشه خود سنگ می زند ...

... پیوسته همچو زلف سرش در کنار اوست

موج سراب می شمرد سلسبیل را

دلداده ای که تشنه بوس و کنار اوست ...

... جوش صباحت گل روی بهار ازوست

ابروی موج درس اشارت ازو گرفت

چشم حباب در گرو انتظار ازوست ...

... تا چند در سفینه توان بود تخته بند

چون موج یک سراسر عمانم آرزوست

طوفان چه دست و پای زند در دل تنور ...

... از مرگ و زندگانی ما عشق فارغ است

دریا دلی به موج و حبابش نبسته است

رگهای جان باده کشان در کشاکش است ...

... فریاد ما کجا به اثر دست یافته است

چون آب موج می زند از جبهه صدف

کز پاک طینتی به گهر دست یافته است ...

... کوه غمی که در دل من پا فشرده است

صایب چو موج از خطر بحر ایمن است

هر کس عنان به دست توکل سپرده است

... از رعشه سرو فاختگان را پرانده است

موج سراب می شمرد سلسبیل را

هر کس ز خط سبز تو چشمی چرانده است ...

... گوهر فروز اختر توفیق بوده است

موج قدح که صیقل زنگ کدورت است

آیینه دار شهپر توفیق بوده است ...

... با جذبه محیط همان در کشاکش است

هر چند موج بر لب ساحل رسیده است

ما را به عیب لاغری از صیدگه مران ...

... کوتاه دیدگی است نفس راست ساختن

بر توسنی که موج نفس تازیانه است

حیرت امان نمی دهدم تا نفس کشم ...

... از لاله کوه عاشق در خون تپیده ای است

عالم ز ابر موج پریزاد می زند

مهد زمین سفینه طوفان رسیده ای است

هر موج سبز طرف کلاه شکسته ای

هر داغ لاله چشم غزال رمیده ای است ...

موج شراب و موجه آب بقا یکی است

هر چند پرده هاست مخالف نوا یکی است

هر موج ازین محیط اناالبحر می زند

گر صد هزار دست برآید دعا یکی است ...

لبهای خشک موجه عمان تشنگی است

تبخال آتشین گل بستان تشنگی است ...

... رقص نشاط کشتی عاشق شکست ما

موقوف چارموجه طوفان تشنگی است

شوقم ز خط فزود به آن لعل آبدار

موج سراب سلسله جنبان تشنگی است

سیری ز زخم تیغ تو نقشی بود بر آب

هر موج ازان محیط رگ جان تشنگی است

پی می برد ز خشکی لبها به سوز دل ...

... سنگ و سفال میکده ما مکیدنی است

موج شراب رخنه دل را رفوگرست

این رشته امید به سوزن کشیدنی است ...

... بی بال و پر چو قطره شبنم پریدنی است

نتوان چو موج سرسری از بحر می گذشت

چون درد می به غور ته خم رسیدنی است ...

... با عشق هر که مسلک عقل اختیار کرد

از آب خضر دست به موج سراب شست

یک رشته تاب مهر تو از دل بجا نماند ...

... بی بال و پر شدیم به امید بال دوست

پیوسته با محیط بود جویبار موج

دل را که منع می کند از اتصال دوست ...

... پروای دوست نیست مرا از خیال دوست

موج و حباب تیره کند بحر صاف را

حاجت به خط و خال ندارد جمال دوست ...

... چون گوی در تردد و چوگان پدید نیست

در موج خیز گل چمن آرا نهان شده است

آب از هجوم سنبل و ریحان پدید نیست ...

... در جوش و ذره چشمه خورشید گم شده است

از موج تشنه چشمه حیوان پدید نیست

دل واله نظاره و دلدار در حجاب ...

... حلاج را ملاحظه از چوب دار نیست

بیهوده همچو موج چرا دست و پا زنیم

دریای بیقراری ما را کنار نیست ...