... چشمم از هجر تو دریا شد و در خیل خیال

ای بسا مردم آبی که درین ساحل هست

چند شمشیر چنان بر من بیچاره زنی ...

... به دریا غرقه شد رخت صبوری

که کشتی سوی ساحل بازنامد

دل ما رفت با محمل نشینی ...

... خسرو در اوفتاد به غرقاب آرزو

چون کشتی مراد به ساحل نمی شود

... نه من زان گونه در دریا فتادم

که آید کشتنم در ساحل خویش

چه فرصتها که گم کردم درین راه ...

... گرنه این گوهر در این دریا بدی

ساحل این بحر ناپیدا بدی

گر نبودی پرتو حق در وجود ...

... عالمی بینی ز دل بیدل همه

طالب دریا و بر ساحل همه

ساقیا می ده که این افسانه بود ...

... ما ازین دریا که کشتی در میانش برده ایم

گر به ساحل می رسیدیم از میان اندیشه نیست

گر چه از رطل گران کار خرد گردد سبک ...

... بسیار شد عجایب این بحر و چون ز موج

کشتی بر آوریم به ساحل یکی شود

زین لا و لم به عالم توحید راه تو ...

... حدیث عشق بسی گفتم و ندانستم

که من میانه غرقابم و تو بر ساحل

مرا اگر دوسه روزی بهوش می بینی ...

... تا چو در وی کند سعادت رو

تخته بیرون برد به ساحل هو

خاطری تیز و فکرتی ثاقب ...

... چو بحر خاطر من موج فکرت انگیزد

زمانه گوهر موزون بچیند از ساحل

عروس طبع مرا هیچ در نمی باید ...

... چشم دریا صفتم چون ز غمت موج زند

بس که از ساحل او عقد گهر بردارند

هر کجا پای نهی اهل نظر از سر شوق ...

... کسیکه مشرب عذبش ازو مهنا نیست

من ار ز ساحل آن تشنه باز میگردم

گناه بخت منست این گناه دریا نیست

... بحریست کفش که موج آن جمله عطاست

من تشنه لب از ساحل آن گشتم باز

این نیز هم از طالع شوریده ماست

... یکی را علم ظاهر بود حاصل

نشانی داد از خشکی ساحل

یکی گوهر برآورد و هدف شد ...

... حدیث قرب و بعد و بیش و کم چیست

چه بحر است آنکه علمش ساحل آمد

ز قعر او چه گوهر حاصل آمد ...

چه بحر است آنکه نطقش ساحل آمد

ز قعر او چه گوهر حاصل آمد

یکی دریاست هستی نطق ساحل

صدف حرف و جواهر دانش دل ...

... از آن آرد برون لؤلؤی لالا

تن تو ساحل و هستی چو دریاست

بخارش فیض و باران علم اسماست ...

... ازین ره کجا جان به منزل برد

وزین ورطه کشتی به ساحل برد

ولیکن اگر بخت یاری کند ...