حرف آخر قافیه

شماره ۱: بجستند تاراج و زشتیش را - بآکج کشیدند کشتیش را

شماره ۲: زنی مرتن شاه را بد بلا - زن بد کنش نام او ماشلا

شماره ۳: ز فزیدیوس و ز دیفیریا - چه مایه شبه شد به لوقاریا

شماره ۴: دل دمخسینوس شد ناشکیب - کخ در کار عذار چه سازد فریب

شماره ۵: بود مرد آرمده در بند سخت - چو جنبنده گردد شود نیکبخت

شماره ۶: فکندش بیک زخم گردون ز کفت - چو افکنده شد دست عذرا گرفت

شماره ۷: بسی خیم ها کرده بود او درست - مر این خیم های و را چاره جست

شماره ۸: درآمد در آن خانۀ چون بهشت - بروز رش از ماه اردیبهشت

شماره ۹: بچشم اندرون دیده از رون اوست - بجسم اندرون جنبش از خون اوست

شماره ۱۰: به آسیب پای و بزانو و دست - همی مردم افکند چون پیل مست

شماره ۱۱: تنی چند از موج دریا برست - رسیدند نزدیکی آبخوست

شماره ۱۲: بصد جای تخم اندر افکند سخت - بتندید شاخ برآور درخت

شماره ۱۳: ولیکن روانم ز تو سیر نیست - دلم چون دل تو بکفشیر نیست

شماره ۱۴: چو شب رفت و بر دشت پستی گرفت - هوا چون مغ آتش پرستی گرفت

شماره ۱۵: مرا هرچه ملک و سپاهست و گنج - همی زان تست و ترا زوست خنج

شماره ۱۶: بجوشید لشکر چو مور و ملخ - کشیدند از کوه تا کوه نخ

شماره ۱۷: سخنور چو رای روان آورد - سخن بر زبان ردان آورد

شماره ۱۸: برو جست عذرا چو شیر نژند - بزد دست و چشم ادانوش کند

شماره ۱۹: اگر بر سر مرد زد در نبرد - سرو قامتش بر زمین پخچ کرد

شماره ۲۰: ز بس کش بخاک اندرون گنج بود - ازو خاک پی خسته (خوسته) را رنج بود

شماره ۲۱: ز بس کینه جوی و دژ آهنگ بود - فراخای گیتی برو تنگ بود

شماره ۲۲: ز دریا بخشکی برون آمدند - ز بر بر سوی زیفنون آمدند

شماره ۲۳: سلیسون شه فرخ اخترش بود - فلقراط شه را برادرش بود

شماره ۲۴: چو از راستی بگذری خم بود - چه مردی بود کز زنی کم بود

شماره ۲۵: نگاری کزو بت نمونه شود - بیارایی او را چگونه شود

شماره ۲۶: ز گرمی بر آن کوکبه بانگ زد - که آن بانگ تب لرزه بر مانگ زد

شماره ۲۷: پریچهرگان رزم را دلپسند - بپولاد پوشیده چینی پرند

شماره ۲۸: سزد ار چه او نیز تکبر کند - که شه نیکویی با کسندر کند

شماره ۲۹: همه نام کینشان بپرخاش مرد - دل جنگجوی و بسیج نبرد

شماره ۳۰: به فرزند باقیست کام پدر - به فرزند زنده ست نام پدر

شماره ۳۱: به افرنجه افراطن نامدار - یکی پادشاهی بدی کامکار

شماره ۳۲: سخن مر سری را کند تاجدار - سری را کند هم سخن چاه دار

شماره ۳۳: چو میروک را بال گردد هزار - برآرد پر از گردش روزگار

شماره ۳۴: که فرخ منوس آن شه دادگر - که بد پادشاه جهان سریسر

شماره ۳۵: دمان همچنان کشتی مارسار - که لرزان بود مانده اندر سنار

شماره ۳۶: یکی پادشا بود در نیمروز - که از داد دیدی بزرگی و روز

شماره ۳۷: ترا هست محشر رسول حجاز - دهنده بپول چنیوت جواز

شماره ۳۸: فرو کوفتند آن بتان را بگزر - نه شان رنگ ماند و نه فر و نه برز

شماره ۳۹: همی از پس رنجهای دراز - به طرطا نیوش اندر آمد فراز

شماره ۴۰: ندید و نبیند ترا هیچکس - گه رزم مثل و گه بزم دس

شماره ۴۱: جهاندیده‌ای نام او ذی‌فنوس - که کردی بر آوای بلبل فسوس

شماره ۴۲: حکیمی بد و نام او مخسنوس - که دانش همی دست او داد بوس

شماره ۴۳: چو رفتند سوی جزیرۀ کیوس - یکی مرد بدنام او منقلوس

شماره ۴۴: یکی شاه بدنام او بخسلوس - که با حیله و رنگ بود و فسوس

شماره ۴۵: شمید و دلش موج بر زد ز جوش - ز دل هوش و از جان رمیده خروش

شماره ۴۶: درشتی دل شاه و نرمی دلش - ندانی هویدا کنی حاصلش

شماره ۴۷: بیکی جزیره که نامش بلاش - رسیدند شادی ز دل کرده لاش

شماره ۴۸: مکن روز بر خویشتن بر بنفش - به بازیچه پنجه مزن بر درفش

شماره ۴۹: چو روزی که دارد به خاور گریغ - هم از باختر بر زند باز تیغ

شماره ۵۰: فزاینده شان خوبی از چهر ولاف - سراینده شان از گلو زند واف

شماره ۵۱: کزو بتکده گشت هامون چو کف - بآتش همه سوخته همچو خف

شماره ۵۲: همه دیده پر خون و رخ پر سرشک - سرشکش روان بر شکفته سرشک

شماره ۵۳: بمردن به آب اندرون چنگلوک - به از رستگاری به نیروی غوک

شماره ۵۴: نشست و همی راند بر گل سرشک - از آن روزگار گذشته برشک

شماره ۵۵: نیابد همی کوهکان سیم پاک - بکان اندرون گوهرش گشته خاک

شماره ۵۶: به پیشش بغلتید وامق بخاک - ز خون دلش خاک همرنگ لاک

شماره ۵۷: همی گفت و پیچید بر خشک خاک - ز خون دلش خاک همرنگ لاک

شماره ۵۸: همانگه سپاه اندر آمد بجنگ - سپه همچو دریا و دریا چو گنگ

شماره ۵۹: ابا ویژگان ماند وامق بجنگ - نه روی گریز و نه جای درنگ

شماره ۶۰: بتندید عذرا چو مردان جنگ - ترنجید بر بارگی تنگ تنگ

شماره ۶۱: بیک ماه بالا گرفت آن نهال - فزون زانکه دیگر درختان بسال

شماره ۶۲: چو سر کفته شد غنچۀ سرخ گل - جهان جامه پوشید همرنگ مل

شماره ۶۳: بزرینه جام اندرون لعل مل - فروزنده چون لاله بر زرد گل

شماره ۶۴: سپه پهلوان بود با شاه جم - بخم اندرون شاد و خرم ببم

شماره ۶۵: بر آن راهداران جوینده کام - یکی مهتری بد دیانوش نام

شماره ۶۶: یکی تیز پائی و دانوش نام - گذشته برو بر بسی کام و دام

شماره ۶۷: هزاران بدش اندرون طاق و خم - به بجکم درش نقش باغ ارم

شماره ۶۸: تو شیری و شیران بکردار غرم - برو تا رهانی دلم را ز گرم

شماره ۶۹: بجوشیدش از دیدگان خون گرم - بدندان همی کند از تنش چرم

شماره ۷۰: بدل گفت اگر جنگجوئی کنم - بپیکار او سرخ رویی کنم

شماره ۷۱: یکی دوستش بود توفان بنام - بسی آزموده بنا کام و کام

شماره ۷۲: زن بد کنش معشقولیه نام - نبودش جز از بد دگر هیچ کام

شماره ۷۳: چو راهی بباید سپردن بگام - بود راندن تعبیه بی نظام

شماره ۷۴: پدر گفت هر مس چرائی دژم - نه همچون منی دلت مانده بغم

شماره ۷۵: بآیین یکی شهر شامس بنام - یکی شهریار اندرو شادکام

شماره ۷۶: هر آنجا که پاره شد از در درون - شود استواری ز روزن برون

شماره ۷۷: جزیره یکی بد بیونان زمین - کروتیس بدنام [و] شهری گزین

شماره ۷۸: مرا در دل این بود رای و گمان - که کار من و تو بود همچنان

شماره ۷۹: کسی کرد نتوان ز زهر انگبین - نسازد ز ریکاشه کس پوستین

شماره ۸۰: جهان خیره ماند ز فرهنگ او - از آن برز و بالا و اورنگ او

شماره ۸۱: بدیشان نبد ز آتش مهر تیو - بیک ره برآمد ز هر دو غریو

شماره ۸۲: یکی مهره بازست گیتی که دیو - ندارد بترفند او هیچ تیو

شماره ۸۳: چو آمیغ برنا شد آراسته - دو خفته سه باشند برخاسته

شماره ۸۴: شب از حملۀ روز گردد ستوه - شود پر زاغش چو پر خروه

شماره ۸۵: بفرمود تا آسنستان پگاه - بیامد بنزدیک رخشنده ماه

شماره ۸۶: نشستند بر گاه ، ماه شاه - چه نیکو بود گاه را شاه و ماه

شماره ۸۷: گرانمایه کاری بفر و شکوه - برفت و شدند آن بآیین گروه

شماره ۸۸: کف یوز پر مغز آهو بره - همه چنگ شاهین دل گودره

شماره ۸۹: نه از خواب و از خورد بودش مزه - نه بگسست از چشم او نایزه

شماره ۹۰: فلاطوس برگشت و آمد براه - بر حجرۀ وامق نیکخواه

شماره ۹۱: پدر داده بودش گه کودکی - به آذار طوس آن حکیم ذکی

شماره ۹۲: ز جوی خورا به چه کمتر بگوی - که بسیار گردد بیکبار اوی

شماره ۹۳: درو آب چشمه ، در او آب جوی - که رنجه نبودی درو آب جوی

شماره ۹۴: چنان دان که این هیکل از پهلوی - بود نام بتخانه ار بشنوی

شماره ۹۵: لب بخت پیروز را خنده ای - مرا نیز مرو ای فرخنده ای