گنجور

حاشیه‌ها

سیدمحمد جهانشاهی در ‫دیروز دوشنبه، ساعت ۱۴:۲۳ دربارهٔ عطار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۱۵:

عطّار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۱۵
                
اصحاب صدق ، چون قدم اندر صفا زنند
رو با خدا کنند و جهان را قفا زنند

خطِّ وجود را ، قلمِ قهر درکشند
بر روی هر دُو کون ، یکی پشت پا زنند

چون پا زنند ، دست گشایند ، از جهان
ترکِ فنا کنند و بقا را صلا زنند

دنیا و آخرت ، به یکی ذّره نشمرند
ایشان ، نفَس نفَس که زنند ، از خدا زنند

هرگه ، که‌شان ، به بحرِ معانی فرو برند
بیم است ، آن زمان ، که زمین بر سما زنند

دنیا و آخرت ، دو سرای است و عاشقان
قفلِ نَفور ، بر درِ هر دو سرا زنند

بکر است هر سخن ، که ز عطّار بشنوی
دانند آن کَسان ، که دم از ماجرا زنند

سیدمحمد جهانشاهی در ‫دیروز دوشنبه، ساعت ۱۴:۲۲ دربارهٔ عطار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۱۶:

عطار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۱۶
                 
آنها ، که در حقیقتِ اسرار می‌روند
سرگشته ، همچو نقطهٔ پرگار می‌روند

هم ، در کنارِ عرش ، سرافراز می‌شوند
هم ، در میانِ بحر ، نگونسار می‌روند

هم ، در سلوک ، گام به تدریج می‌نهند
هم در طریقِ عشق ، به هنجار می‌روند

راهی ، که آفتاب ، به صد قرن ، آن برفت
ایشان ، به حکمِ وقت ، به یکبار می‌روند

گر می‌رسند ، سخت سزاوار می‌رسند
ور می‌روند ، سخت سزاوار می‌روند

در جوش و در خروش ، از آن اند ، روز و شب
کز تنگنایِ پردهٔ پندار می‌روند

از زیرِ پرده ، فارغ و آزاد می‌شوند
گرچه ، به پرده ، باز گرفتار می‌روند

هرچند مطلق اند ، ز کُونِین و عالمِین
در مطلقی ، گرفتهٔ اسرار می‌روند

بارِ گرانِ عادت و رسم اوفکنده‌اند
وآزاد ، همچو سروِ  سبکبار می‌روند

چون نیست محرمی ، که بگویند ، سِرِّ خویش
سر در درون کشیده ، چو طومار می‌روند

چون ، سیر  بی نهایت و چون ، عمر اندک است
در اندکی ، هر آینه ، بسیار می‌روند

تا رویِ که بوَد ، که به بینند ، رویِ دوست
رویِ پر اشک و روی ، به دیوار می‌روند

بی وصف گشته‌اند ، ز هستیّ و نیستی
تا لاجرم ، نه مست و نه هشیار می‌روند

از ذات و از صفات ، چنان بی صفت شدند
کز خود ، نه گم شده ، نه پدیدار می‌روند

از مُشک ، این حدیث ، مگر بوی برده‌اند
بر بویِ آن ، به کلبه ی عطّار می‌روند

سیدمحمد جهانشاهی در ‫دیروز دوشنبه، ساعت ۱۴:۲۲ دربارهٔ عطار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۱۷:

عطار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۱۷
                 
دل ز جان برگیر ، تا راه ات دهند
مُلکِ دو عالم ، به یک آه ات دهند

چون تو برگیری ، دل از جان ، مردوار
آنچه می‌جویی ، هم آنگاه ات دهند

گر بسوزی تا سحر ، هر شب ، چو شمع
تحفه ، از نقدِ سحرگاه ات دهند

گر گدایِ آستانِ او شوی
هر زمانی ، مُلکِ صد شاه ات دهند

گر بوَد آگاه ، جان ات را ، جز او
گوش مالِ جان ، به ناگاه ات دهند

لذّتِ دنیی ، اگر زهر ات شود
شربتِ خاصانِ درگاه ات دهند

تا نگردی ، بی نشان ، از هر دو کُون
کِی ، نشانِ آن حرم گاه ات دهند

چون به تاریکی ، دَر است ، آبِ حیات
گنجِ وحدت ، در بنِ چاه ات دهند

چون سپیدی ، تفرقه است ، اندر ره اش
در سیاهی،  راهِ کوتاه ات دهند

بی‌سوادِ فقر ، تاریک است راه
گر هزاران ، رویِ چون ماه ات دهند

چون درونِ دل شد ، از فقر ات سیاه
ره برون ، زین سبز خرگاه ات دهند

در سوادِ اعظمِ فقر است ، آنک
نقطهٔ کلّی ، به اکراه ات دهند

ای فرید ، اینجا ، چو کوهی صبر کن
تا ازین خرمن ، یکی کاه ات دهند

سیدمحمد جهانشاهی در ‫دیروز دوشنبه، ساعت ۱۴:۲۱ دربارهٔ عطار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۱۸:

عطّار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۱۸
                 
قومی که ، در فنا ، به دلِ یکدگر زیَند
روزی هزار بار ، بمیرند و بر زیَند

هر لحظه‌شان ، ز هجر ، به دردی دگر کشند
تا هر نفس ، ز وصل ، به جانی دگر زیند

در راه ، نه به بال و پرِ خویشتن پرَند
در عشق ، نه به جان و دلِ مختصر زیَند

مانندِ گوی ، در خَمِ چوگانِ حکمِ او
در خاکِ راه مانده و بی پا و سر زیَند

از زندگیِّ خویش ، بمیرند ، همچو شمع
پس همچو شمع ، زندهٔ بی خواب و خَور زیَند

عود و شکَر ، چگونه بسوزند ، وقتِ سوز
ایشان ، در این طریق ، چو عود و شکَر زیَند

چون ذرهٔ هوا ، سر و پا ، جمله گم کنند
گر ، در هوایِ او ، نفَسی بی خطر زیَند

فانی شوند و باقیِ مطلق شوند باز
وانگه ، ازین دو پرده برون ، پرده‌در زیَند

چون زندگی ، ز مردگیِ خویش یافتند
چون مرده‌تر شوند،  بسی زنده‌تر زیند

خورشیدِ وحدت اند ، ولی در مقامِ فقر
در پیشِ ذرّه‌ای ، همه دریوزه‌گر زیَند

چون آفتاب ، اگرچه بلند اند ، در صفت
چون سایهٔ فتاده ای ، از در بدر زیَند

چون با خبر شوند ، ز یک مویِ زلفِ دوست
چون موی ، از وجود و عدم ، بی خبر زیَند

ذرّاتِ جمله‌شان ، همه چشم است و گوش هم
ویشان ، بر آستانِ ادب ، کور و کر زیَند

عطّار ، چون ز سایهٔ ایشان ، بَرَد حیات
ایشان ، ز لطف ، بر سرِ او ، سایه‌ور زیَند

احمد خرم‌آبادی‌زاد در ‫دیروز دوشنبه، ساعت ۱۳:۲۴ دربارهٔ رودکی » قصاید و قطعات » شمارهٔ ۸۲:

1-بیت شماره 3 به شکل « که فَرغول برندارد آن روز/که بر تخته ترا سیاه شود فام »، با بیت شماره 2 سازگاری ندارد. به استناد لغتنامه دهخدا (صفحه 17089، چاپ دانشگاه تهران، سال 1377)، این بیت چنین است:

« که فرغول پدید آید آن روز/که بر تخته ترا تیره شود فام»

نکته درخور توجه این است که از واژه‌های دوبخشی «سیاه» و «تیره»، واژۀ «سیاه» از نظر آوایی، سنگین‌تر از «تیره» است. بنابراین، وزن مصراع دوم با وجود واژۀ «سیاه»، لنگ می‌زند. البته، مصراع نخست نیز به دلیلی مشابه، نثر به شمار می‌آید.

2-مراد از «تخته»، عبارت است از «تختۀ مرده‌شوی‌ خانه»

 

*در کار پژوهشی، به جای تکیه بر ذهن فریبکار، از روش‌های علمی–از جمله نگرش سیستمی–بهره بگیریم.

سیدمحمد جهانشاهی در ‫دیروز دوشنبه، ساعت ۱۳:۱۱ دربارهٔ عطار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۰۷:

عطّار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۰۷
          
هر که درین درد ، گرفتار نیست
یک نفس اش ، در دو جهان کار نیست

هر که دل اش ، دیدهٔ بینا نیافت
دیدهٔ او ، محرمِ دیدار نیست

هر که ازین واقعه ، بویی نبُرد
جز ، به صفتِ صورتِ دیوار نیست

خوار شود در رهِ او ، همچو خاک
هرکه در این بادیه ، خونخوار نیست

ای دل ، اگر دم زنی ، از سِرِّ عشق
جایِ تو ، جز آتش و جز دار نیست

پردهٔ این راز ، که در قعرِ جانْست
جز قدحِ دُردیِ خمّار نیست

آنکه سزاوارِ دَرِ گلخن است
در حرمِ شاه ، سزاوار نیست

گلخنیِ مفلسِ ناشُسته روی
مردِ سراپردهٔ اسرار نیست

کعبهٔ جانان ، اگر ات آرزو ست
در گذر از خود ، رهِ بسیار نیست

گرچه حجابِ تو ، برون از حد است
هیچ حجابی ت ، چو پندار نیست

پردهٔ پندار بسوز و بدانک
در دو جهان ات ، بِه ازین کار نیست

چند کنی ، از سَرِ هستی ، خروش
نیست شُو ، اندر طلبِ یار ، نیست

از طمعِ خام ، در این واقعه
سوخته‌تر ، از دلِ عطّار نیست

رضا از کرمان در ‫دیروز دوشنبه، ساعت ۱۳:۰۸ در پاسخ به شمعی در باد دربارهٔ صائب » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۹۰۳:

شمعی در باد گرامی درود بر شما 

  منظور شما را درست متوجه نشدم ولیکن از اینکه فرمودید چقدر سخت بیان شده  احتمالا مقصود شما یا این است که ادبا ، چرا در ارایه  متن ادبی ویا  اشعار خود  از واژگان عامه پسند وبقول خودمان کوچه بازی استفاده نکرده اند ؟که پاسخ آن پر واضحه 

 ویا اینکه چرا مفاهیم عرفانی واخلاقی را در لفافه وراز گونه بیان کرده اند  ؟ که نیاز به بحث مفصلی است 

  در هر صورت  در خصوص موضوع دوم مطرح شده شما وآن هم رسالت ادبیات وشعر خدمت شما معروض میدارم که بنظر بنده برای شعر یا هنر چه رسالتی را میشه متصور شد  اگر هم  رسالتی هم باشه برای شاعر یا هنرمنده  

اینکه برای خود هنر ویا ادبیات وخصوصا شعر رسالت قایل بشیم اندیشه ای است نو که از تفکرات چپ گرایانه نشات میگیره  هنر را ابزاری برای اعتراض میدانند .  ایشان اعتقاد دارند که شاعر وهنرمند در مقابل مسایل اجتماعی مسیولیت دارند وباید صدای جامعه یا بقولی خلق قهرمان باشند و باید از این سلاح وابزار در جهت اهداف نهضت  بهره برداری کند  واگر به هر دلیلی در موضوعی اجتماعی هنرمند قادر به ارایه اثری  نبود ویا نباشد متهم به بی تفاوتی ومحکوم به انزوا و به حاشیه راندن میشدند واگر سروده ای داشتند چه بسا تا مقام یک قهرمان ستوده میشدند که نمونه های انان در ادبیات معاصر ما هم وجود دارد که ذکر نام ایشان جالب نیست  مثال دیگر حضرت مولانا  یا جناب عطار دقیقا در عصر وزمانه مغولان دارای آثار  فراوان معنوی وحکیمانه میباشند  ولی ایا در آثار ایشان نشانی از مهمترین مساله اجتماعی آن دوره یعنی کشتار وتوحش مغولان چیزی میبینید  آیا ایشان به رسالت خود عمل نکرده اند ، یا آیا ، اگر درباره موضوع روز گفته بودند این اثر جاودان میماند ، مشمول مرور زمان نمی گشت وتاریخ مصرف آن سپری نمیشد . الان این مولانا با مثنوی وعطار با منطق الطیر بهتره یا  ایشان  اگر شاعرانی  بودند که از مصایب مغول سروده  بودند . 

در هر صورت اگر مقصود سوال شما مشخص میشد  موضوع بهتر قابل بحث بود

 

 شاد باشی  وامیدوارم همچنان در باد روشن وتابناک بدرخشی عزیزم

 

محمد نبی‌زاده در ‫دیروز دوشنبه، ساعت ۱۲:۳۹ دربارهٔ نیر تبریزی » رباعیات » شمارهٔ ۹:

مصرع آخر وزن درستی نداره به نظرم.

نردشیر در ‫دیروز دوشنبه، ساعت ۱۰:۵۹ دربارهٔ خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » صنایع الکمال » سفریات » غزلیات » شمارهٔ ۱۹۱:

بیت آخر بناکامی روی هم نوشته بشه

نردشیر در ‫دیروز دوشنبه، ساعت ۱۰:۰۱ دربارهٔ خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » صنایع الکمال » سفریات » غزلیات » شمارهٔ ۱۵۳:

به نیم جو نخرد خسروی ملکت پرویز

نردشیر در ‫دیروز دوشنبه، ساعت ۰۲:۳۱ دربارهٔ خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » صنایع الکمال » سفریات » غزلیات » شمارهٔ ۱۰۲:

چقدر زیباست این شعر...
زه زه زهازه....

محمدعلی نجفی در ‫دیروز دوشنبه، ساعت ۰۱:۰۵ دربارهٔ اوحدی مراغه‌ای » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۵۸:

به نظر، «تشویش» باید باشد. نه تشویق.(فدای زلف مشوش او)

احمد خرم‌آبادی‌زاد در ‫دیروز دوشنبه، ساعت ۰۰:۵۰ دربارهٔ رودکی » قصاید و قطعات » شمارهٔ ۶۶:

مصرع نخست بیت شماره 1 به شکل «زیرش عطارد، آن که نخوانیش جز دبیر» نامفهوم است و باید چنین باشد «زادوش، عطارد، آن که نخوانیش جز دبیر».

 

*به استناد لغتنامه دهخدا (صفحه 12525 و 15944، چاپ دانشگاه تهران، 1377):

1-واژۀ عربی «عطارد» به معنی «نافذ در امور» است؛ برای همین به آن «دبیر» می‌گفتند.

2-در یونانی، آن را «هرمیس» (به معنی «مفسر ارادۀ خدایان») می‌نامیدند.

3-نام‌های ایرانی «عطارد» عبارتند از «تیر»، «زادوش»، «زادوس» و «زاوْدُش».

علی احمدی در ‫۱ روز قبل، یکشنبه ۷ دی ۱۴۰۴، ساعت ۲۲:۳۱ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۸۶:

خواجه شیراز هر آنچه در باب خواص می در نظر داشته در این غزل آورده است .پیش از این دیدیم که دو نوع باده در اشعار حضرت حافظ مورد نظر است یکی می عشق که از معشوق می گیرد و دیگر آن می که در میخانه  نصیبش می شود تا او را به مستی امیدوار نگه دارد .این باده امید خواصی دارد که در این غزل به آن اشاره شده است

گر مِی‌فروش حاجتِ رندان روا کند

ایزد گنه ببخشد و دفعِ بلا کند

اگر می فروش نیاز رندان عاشق به می را رفع کند خداوند هم گناه می خوردن را می بخشاید و گرفتاری آنها را دفع می کند .یعنی خداوند هم به می یعنی امید عاشقان نظر مثبت دارد .امید به بخشش گناهان و رفع گرفتا ی ها اولین خاصیت می است .

ساقی به جامِ عدل بده باده تا گدا

غیرت نیاوَرَد، که جهان پُر‌بلا کند

ای ساقی میخانه می را بر اساس عدالت بین همه تقسیم کن تا گدا به علت ناامیدی از عدالت  خشمگین نشود و جهان را پر از بلا نکند .امیدواری اگر همگانی شود و همگان به برقراری عدالت امیدوار باشند و برایش تلاش کنند جهان بی بلا خواهد شد.

حقّا کز این غَمان برسد مژدهٔ امان

گر سالِکی به عهدِ امانت وفا کند

به راستی که از این غمها می توان مژده امنیت و خلاصی از غم را دریافت کرد .البته اگر پوینده راه عاشقی به عهد خود یعنی رعایت امانتی که بر عهده اوست عمل کند .بار امانتی که خداوند در ابتدای خلقت بر دوش انسان گذاشت چنانکه در غزل۱۸۴ دیدیم امید بود .اگر انسان امید خود را در هر شرایطی حفظ کند از دل غم نیز مژده رهایی می بیند.

گر رنج پیش‌آید و گر راحت ای حکیم

نسبت مَکُن به غیر که این‌ها خدا کند

ای دانای خرد مند که رنج ها و راحتی ها را به این علت و آن علت نسبت می دهی و فلسفه می بافی ،رنج و راحتی در اختیار خداست .البته او خوشی و خوشدلی را برای انسان می خواهد ولی قانون او این است که اگر به دنبال خوشدلی نباشی به رنجهای دنیای او گرفتار خواهی شد .اشاره زیبای حافظ به دو آیه ۷۸ و ۷۹ سوره نساء در قرآن است که در بالا به آن اشاره کردم .باری خداوند هم می خواهد انسان با امید(می) به دنبال خوشی و خوشدلی خود باشد .

در کارخانه‌ای که رَهِ عقل و فضل نیست

فهمِ ضعیفْ رایْ فضولی چرا کند؟

اگر امیدوار باشی خواهی فهمید که در این کارخانه دنیا عقل و دانش جایی ندارند و سر از حکمت دنیا در نمی آورند چون بینش ضعیفی دارند و حق دخالت ندارند .این هم خاصیت امید است که عقل را همراهی و آگاه از حدود خویش می کند .

مطرب بساز پرده که کس بی‌اجل نمرد

وان کو نه این ترانه سُراید خطا کند

ای مطرب که می نوازی این نغمه را بنواز که "هیچ کس بدون زمان از پیش مشخص شده نمی میرد" و هرکس غیر ازاین ترانه بسراید و بنوازد خطا کرده است .در اینجا نگرانی انسان از مرگ را بیان می کند و می گوید نگران نباش که چه موقع خواهی مرد زمان مرگ مشخص است و خواهد آمد تو سعی کن خوشدلی خود را با امید حفظ کنی و حتی به بعد از مرگ هم امیدوار باشی .

ما را که دردِ عشق و بلای خُمار کُشت

یا وصلِ دوست یا میِ صافی دوا کند

ببین که ما در راه عاشقی از بس درد عاشقی کشیده ایم و دردسر خماری را تحمل کرده ایم بارها مرگ را چشیده ایم .چاره و دوای آن هم یا وصال و دیدار دوست است که به راحتی میسر نمی شود و یا  با نوشیدن می خالص است یعنی همان امیدواری به مستی .  

جان رفت در سرِ می و حافظ به عشق سوخت

عیسی‌دَمی کجاست که احیایِ ما کند؟

به هر حال جان ما در راه  معرفی می (امید)از دست رفت و حافظ به خاطر عشق ورزیدن سوخت .کجاست آن عیسا دم که با نفس خود ما را دوباره زنده کند .(اشاره به معجزه حضرت عیسی که مردگان را زنده می کرد )

تلویحا در ادامه مطالب بالا اشاره دارد که امید حتی می تواند مرده را زنده کند و فرد ناامیدی را که قصد از میان بردن خود را دارد دوباره به زندگی امیدوار نماید. 

احسان یزدی در ‫۱ روز قبل، یکشنبه ۷ دی ۱۴۰۴، ساعت ۲۲:۲۶ دربارهٔ ملک‌الشعرا بهار » قطعات » شمارهٔ ۵ - هشت شاعر در عرب و عجم:

در مصراع: درگه رامش «‌ظهیر» و «‌نابغه‌» هنگام خوف
نام درست اولین شاعر، زُهَیر است که مانند سه شاعر دیگر یادشده از اصحاب معلقات بوده است.
و لطفا بین «درگه» یک فاصله بگذارید: در گه.

همچنین امروزه صورت نوشتاری «توسی» به‌جای «طوسی» استفاده می‌شود.

محسن تقویان فر در ‫۱ روز قبل، یکشنبه ۷ دی ۱۴۰۴، ساعت ۲۱:۴۲ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۱۹:

 

 

«دلی که غیب نمای است و جام جم دارد»

«ز سر غیب کس آگاه نیست قصه مخوان»

آیا این دو مصرع در تضاد مستقیم نیستند؟

 

 

به نظر اینطور می‌آید مگر اینکه «غیب» را نیز دارای اسراری بدانیم. با توجه به این که خود مفهوم غیب متضمن معنای سِر است چنانکه در واقع عالم غیب همان حقیقت پنهان جهان است، می‌توان احتمال داد اعتقاد به اینکه در غیب نیز اسراری است که کس بدان‌ها راه ندارد، و نتیجه منطقی این دیدگاه که صرف ارتباط با جهان غیب آدمی را دانای اسرار حق نمیکند، نکته بس گرانی بر صوفیان زمان حافظ بوده است چون لافیدن از آگاهی بر «اسرار حق» درمیان صوفیان رایج بوده است.

 

 

در ضمن گم شدن موقتی خاتم هم میتواند کنایه از موجه بودن جدایی موقتی از عبادات و بهره بردن از  لذت‌های مادی و شادی‌های دنیایی مانند نوشیدن باده انگوری که عملی غیر قابل قبول برای صوفیان و عامیان است نیز باشد. 

البته طرح کلی غزل به نظر بیشتر بیان آزردگی خاطر حافظ از آسان طلبان و مفت خواران است تا دعوت به باده خواری. 

 

.

 

 

.

محسن عبدی در ‫۱ روز قبل، یکشنبه ۷ دی ۱۴۰۴، ساعت ۲۰:۵۵ دربارهٔ فردوسی » شاهنامه » منوچهر » بخش ۲۵:

بکافد تهیگاه سرو سهی نباشد مر او را ز درد آگهی

تهیگاه: طرف راست یا چپ شکم، مابین آخرین دنده و لگن خاصره؛ پهلو.

حسین رحیمی در ‫۱ روز قبل، یکشنبه ۷ دی ۱۴۰۴، ساعت ۱۹:۵۰ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۲۱:

با سلام و خسته نباشید 

پیشنهاد میکنم برگردان های هوش مصنوعی به کلی از گنجور حذف شوند . به نظرم هوش مصنوعی در هنر و ادبیات چیزی برای عرضه ندارد . به خصوص ادبیاتی به غنای ادبیات فارسی 

برمک در ‫۱ روز قبل، یکشنبه ۷ دی ۱۴۰۴، ساعت ۱۹:۴۶ دربارهٔ سوزنی سمرقندی » دیوان اشعار » قصاید » شمارهٔ ۱۰۷ - چیم کیم:

برجاس   به معنی نشانه است


نشانه کردم خود را به گونه گونه گناه

نشانهٔ چه که برجاس تیر خذلانم


منجمان آمدند خلخیان
ابا سطرلابها چو برجاسا.

ابوالعباس عباسی ( از فرهنگ اسدی ).

سوی او جست چو تیری سوی برجاسی
بایکی داسی ماننده الماسی.

منوچهری.

برجاس او بسر بر گه باز و گه فراز
چون چاکری که سجده برد پیش شاه ری.

منوچهری.

تیر وهم تو کز کمان بجهد
نجم برجیس باشدش برجاس.

مسعودسعد.

دل حسود تو نالان و مضطرب بادا
ز تیر حادثه مانند سینه برجاس.

سیدحسن غزنوی.

نشانه کردم خود را بگونه گونه گناه
نشانه چه که برجاس تیر خذلانم.

سوزنی.

چون بسوی دل او تیر سؤال سائل
تیر غازی برود راست ببرجاس و هدف.

سوزنی



مهدی در ‫۱ روز قبل، یکشنبه ۷ دی ۱۴۰۴، ساعت ۱۵:۱۷ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۴۲:

هر کسی از ظن خود شد یار من وز درون من نجست اسرار من.

   عرفان ایرانی یک مکتب جهانی است نه محدود به مکان است و نه زمان. دانشمندانی چون حافظ، مولانا، سعدی و غیره در محدوده شیراز و در زمان حیاتشان نیستند که خواسته باشند وقایع تاریخ زمان خود و مکان خود را نگارش نمایند.

  دوستانی که با مشاهده نام مهدی به ظهور میرسند. و یا منصور شاه به شاه شجاع و غیره به این سوالها چگونه می توانند پاسخ گویند؟ ایا حضرت مهدی در زمان حافظ ظهور کرده است؟ اگر ظهور کرده ایا نظر حافظ از ظهور، شاه شجاع است و شاه شجاع را مهدی میدانسته؟ قطعا اینگونه نیست. آیا وقتی میگوید حضرت یوسف از قعر چاه به ماه رسید واقعه یوسف در زمان حافظ روی داده است؟ ایا شیراز تمام هم و غم حافظ بوده که با رهایی شیراز توسط شاه شجاع حافظ به مقصود خود رسیده باشد؟ اگر حافظ جمال شاه شجاع را دیده و شاه شجاع  نزد حافظ حاضر است چه لزومی دارد از باد صبا بخواهد پیغامش را به شاه شجاع برساند؟ شاه چراغ، مهدی، یوسف و زاهد دجال نمادند، نماد نیکی و زشتی. که حافظ میخواهد زشتی های ذهنی را زدوده و به نیکی زنده نماید.

 دوستان عزیز قبل از اینکه بتوانند غزل های حافظ را درک نمایند باید به ایده و مقصود این عزیزان اشنایی داشته باشند وگرنه در اظهار نظر به خطا خواهند رفت. این دانشمندان از تمثیل های تاریخی، طبیعی اهداف زنده شدن به خدا را از طریق پاکسازی و حل تضادهای ذهنی جستجو میکنند. همانطور که از گل و بلبل.

۱
۲
۳
۴
۵۶۷۴