حرف آخر قافیه

شماره ۱: من جاه دوست دارم کآزاده زاده‌ام - آزادگان به جان نفروشند جاه را

شماره ۲: ذره نماید به جنب قدر تو گردون - قطره نماید به پیش طبع تو دریا

شماره ۳: برخیز و برافروز هلا قبله زردشت - بنشین و برافکن شکم قاقم بر پشت

شماره ۴: می صافی بیار ای بت که صافی است - جهان از ماه تا آن‌جا که ماهی است

شماره ۵: چرخ گردان نهاده دارد گوش - تا ملک مر ورا چه فرماید

شماره ۶: شب سیاه بدان زلفکان تو ماند - سپید روز به پاکی رخان تو ماند

شماره ۷: گویند صبر کن که ترا صبر بر دهد - آری دهد ولیک به عمر دگر دهد

شماره ۸: ای امیر شاهزاده خسرو دانش پژوه - ناپژوهیده سخن را طبع تدبیر آن بود

شماره ۹ - قصیده: پریچهره بتی عیار و دلبر - نگاری سرو قد و ماه منظر

شماره ۱۰: چگونه بلائی که پیوند تو - نجویی بد است و بجویی بتر

شماره ۱۱: مدیح تا به بر من رسید عریان بود - ز فر و زینت من یافت طیلسان و ازار

شماره ۱۲: تو آن شبرنگ تازی را به میدان چون برانگیزی - عدو را زود بنوردی بدان تیغ بلاگستر

شماره ۱۳: من اینجا دیر ماندم خوار گشتم - عزیز از ماندن دایم شود خوار

شماره ۱۴: که را رودکی گفته باشد مدیح - امام فنون سخن بود ور

شماره ۱۵: زان مرکب که کالبد از نور - لیکن او را روان و جان ازنار

شماره ۱۶: بزلف کژ ولیکن بقد و قامت راست - به تن درست و لیکن بچشمکان بیمار

شماره ۱۷: تو آن ابری که ناساید شب و روز - ز باریدن چنانچون از کمان تیر

شماره ۱۸: ای کرده چرخ تیغ ترا پاسبان ملک - وی کرده جود کف ترا پاسبان خویش

شماره ۱۹: نگه کن آب و یخ در آبگینه - فروزان هر سه همچون شمع روشن

شماره ۲۰: زان تلخ میی گزین که گرداند - نیروش روان تلخ را شیرین

شماره ۲۱: ملک آن یادگار آل دارا - ملک آن قطب دور آل سامان

شماره ۲۲: چشم تو که فتنه ی جهان خیزد ازو - لعل تو که آب خضر می ریزد ازو

شماره ۲۳: شود خون جگر از دل چکیده - که آب آتشین آید ز دیده

شماره ۲۴: ملک بی ملک‌دار باشد، نی - ور بود پایدار باشد، نی

شماره ۲۵: در افکند ای صنم ابر بهشتی - زمین را خلعت اردیبهشتی

شماره ۲۶: جهانا همانا فسونی و بازی - که بر کس نپایی و با کس نسازی

شماره ۲۷: دریغا میر بونصرا دریغا - که بس شادی ندیدی از جوانی

شماره ۲۸: کاشکی اندر جهان شب نیستی - تا مرا هجران آن لب نیستی

شماره ۲۹: من بر آنم که تو داری خبر از راز فلک - نه بر آنم که تو از راز رهی بی خبری

شماره ۳۰: ز دو چیز گیرند مر مملکت را - یکی پرنیانی یکی زعفرانی