حرف آخر قافیه

رباعی شماره ۱: گر با توام از تو جان دهم آدم را

رباعی شماره ۲: اندوه تو دلشاد کند هر جان را

رباعی شماره ۳: دل سیر نشد از کم و از بیش تو را

رباعی شماره ۴: در کار کش این عقل به کار آمده را

رباعی شماره ۵: بی آن که به کس رسید زوری از ما

رباعی شماره ۶: ای دل تو ز هیچ خلق یاری مطلب

رباعی شماره ۷: آبی که به روزگار بندد کیمخت

رباعی شماره ۸: گر بر فلکی به خاک باز آرندت

رباعی شماره ۹: باشد که ز اندیشه و تدبیر درست

رباعی شماره ۱۰: تا گوهر جان در صدف تن پیوست

رباعی شماره ۱۱: ترس اجل و بیم فنا، هستی توست

رباعی شماره ۱۲: وی جمله خلق را ز بالا و ز پست

رباعی شماره ۱۳: معلوم نمی‌شود چنین از سر دست

رباعی شماره ۱۴: با یار بگفتم به زبانی که مراست

رباعی شماره ۱۵: ترکیب عناصر ار نگشتی کم و کاست

رباعی شماره ۱۶: در عین علی، هو العلی الاعلی ست

رباعی شماره ۱۷: هر نقش که بر تخته هستی پیداست

رباعی شماره ۱۸: در کار جهان، بیع و شری بر هیچ است

رباعی شماره ۱۹: افضل دیدی که هر چه دیدی هیچ است

رباعی شماره ۲۰: آن کیست که آگاه ز حسن و خرد است

رباعی شماره ۲۱: با یک سر موی تو اگر پیوند است

رباعی شماره ۲۲: در کوی تو صد هزار صاحب هوس است

رباعی شماره ۲۳: در بادیه عشق دویدن چه خوش است

رباعی شماره ۲۴: سرتاسر آفاق جهان از گل ماست

رباعی شماره ۲۵: هر کار که هست در جهان، پیشه ماست

رباعی شماره ۲۶: اول ز مکونات، عقل و جان است

رباعی شماره ۲۷: تا گردش گردون فلک تابان است

رباعی شماره ۲۸: من آن گهرم که عقل کل کان من است

رباعی شماره ۲۹: چرخ فلکی خرقه نه توی من است

رباعی شماره ۳۰: هرگز بت من روی به کس ننموده است

رباعی شماره ۳۱: هر نفس که او درد ز درمان دانست

رباعی شماره ۳۲: بر سیر اگر نهاده ای دل، ای دوست

رباعی شماره ۳۳: سمع و بصر و زبان و دستم، همه اوست

رباعی شماره ۳۴: راه ازل و ابد، زبان و سر توست

رباعی شماره ۳۵: گر تخم برومند نشد، کشته توست

رباعی شماره ۳۶: در هر برزن که بنگرم آشوبی ست

رباعی شماره ۳۷: چندین غم مال و حسرت دنیا چیست

رباعی شماره ۳۸: من من نی ام، آن کس که منم، گوی که کیست؟

رباعی شماره ۳۹: گفتم که مگر تخم هوس کاشتنی ست

رباعی شماره ۴۰: عشق تو ز هر بی خبری خالی نیست

رباعی شماره ۴۱: احداث زمانه را چو پایانی نیست

رباعی شماره ۴۲: آن کس که درون سینه را دل پنداشت

رباعی شماره ۴۳: ای در طلب آن که لقا خواهی یافت

رباعی شماره ۴۴: راهی ست دراز و دور، می باید رفت

رباعی شماره ۴۵: آرام منا! کجاست آرامگهت

رباعی شماره ۴۶: بر خود چه نهی رنج در این جای سپنج

رباعی شماره ۴۷: هستی تو سزای این و صد چندین رنج

رباعی شماره ۴۸: ای کرده فریبنده جهانت گستاخ

رباعی شماره ۴۹: عمر تو اگر فزون شود از پانصد

رباعی شماره ۵۰: چون درد توام در این دل ریش افتاد

رباعی شماره ۵۱: دل نعره زنان ملک جهان می طلبد

رباعی شماره ۵۲: غم با لطف تو شادمانی گردد

رباعی شماره ۵۳: عشق تو مرا زنده جاویدان کرد

رباعی شماره ۵۴: در عشق تو جان بوالهوس می میرد

رباعی شماره ۵۵: یاد تو کنم دلم چنان برخیزد

رباعی شماره ۵۶: چندان برو این ره که دویی برخیزد

رباعی شماره ۵۷: دنیا مطلب تا همه دین ات باشد

رباعی شماره ۵۸: از شبنم عشق خاک آدم گل شد

رباعی شماره ۵۹: تا داروی او درد مرا درمان شد

رباعی شماره ۶۰: صاحب نظران که آینه یکدگرند

رباعی شماره ۶۱: مردان رهت که سر معنی‌ دانند

رباعی شماره ۶۲: مردان رهت واقف اسرار تواند

رباعی شماره ۶۳: آنان که ز معبود خبر یافته اند

رباعی شماره ۶۴: در مصطبه عمر ز بدنامی چند؟

رباعی شماره ۶۵: تا حا و دو میم و دال نامت کردند

رباعی شماره ۶۶: آن ها که زمین زیز قدم ها فرسودند

رباعی شماره ۶۷: ناکرده دمی آن چه تو را فرمودند

رباعی شماره ۶۸: آنان که مقیم حضرت جانان اند

رباعی شماره ۶۹: برخیز که عاشقان به شب راز کنند

رباعی شماره ۷۰: هفتاد و دو فرقه در رهت می‌پویند

رباعی شماره ۷۱: از هستی خود چو بی خبر خواهم بود

رباعی شماره ۷۲: ای ذات تو در دو کون مقصود وجود

رباعی شماره ۷۳: عشق از ازل است و تا ابد خواهد بود

رباعی شماره ۷۴: تا روی زمین و آسمان خواهد بود

رباعی شماره ۷۵: گر ملک تو مصر و شام و چین خواهد بود

رباعی شماره ۷۶: سرگشته تو عقل بسی خواهد بود

رباعی شماره ۷۷: کوتاه کنم قصه که بس مشکل بود

رباعی شماره ۷۸: ای خواجه اگر کار به کامت نبود

رباعی شماره ۷۹: درویش کسی بود که نامش نبود

رباعی شماره ۸۰: هر دیده که او عطای حق دیده بود

رباعی شماره ۸۱: ای ذات منزهت مبرا ز وجود

رباعی شماره ۸۲: ای ذات تو سر دفتر اسرار وجود

رباعی شماره ۸۳: هر گه که دلم با غمت انباز شود

رباعی شماره ۸۴: تا دل ز علایق جهان حر نشود

رباعی شماره ۸۵: از رفته قلم هیچ دگرگون نشود

رباعی شماره ۸۶: رو دیده بدوز تا دلت دیده شود

رباعی شماره ۸۷: می‌زن نفسی، کاین دم از او می‌زاید

رباعی شماره ۸۸: سیر آمده ای ز خویشتن می باید

رباعی شماره ۸۹: رو خانه برو، که شاه ناگاه آید

رباعی شماره ۹۰: ای از همه آزرده، بی آزار گذر

رباعی شماره ۹۱: یا رب ز کرم بر من دل ریش نگر

رباعی شماره ۹۲: ای از تو فتاده عالمی در شر و شور

رباعی شماره ۹۳: زنهار در آن کوش که در زیر سپهر

رباعی شماره ۹۴: عمر از پی افزون زر کاسته گیر

رباعی شماره ۹۵: دانی که چرا زنند این طبلک باز؟

رباعی شماره ۹۶: در هستی کون خویش، مردم ز آغاز

رباعی شماره ۹۷: تاریک شد از هجر دل افروزم، روز

رباعی شماره ۹۸: ای خواجه تو خود چه دیده‌ای؟ باش هنوز

رباعی شماره ۹۹: تا کی باشی ز عافیت در پرهیز

رباعی شماره ۱۰۰: بیرون ز چهار عنصر و پنج حواس

رباعی شماره ۱۰۱: تا چند روی از پی تقلید و قیاس

رباعی شماره ۱۰۲: در خرقه چه پیچی، ار نه ای شاه شناس

رباعی شماره ۱۰۳: ز افسانه گری ای دل دانش نشناس

رباعی شماره ۱۰۴: هان ای دل بد زهره ز شمشیر مترس

رباعی شماره ۱۰۵: بالا مطلب ز هیچ کس بیش مباش

رباعی شماره ۱۰۶: واپس منگر دمی و در پیش مباش

رباعی شماره ۱۰۷: ای دل چو طربناک نه‌ای، شادان باش

رباعی شماره ۱۰۸: کو دل که بداند نفسی اسرارش

رباعی شماره ۱۰۹: غم چند خوری ز کار نا آمده پیش

رباعی شماره ۱۱۰: زین تابش آفتاب و تاریکی میغ

رباعی شماره ۱۱۱: جان می بردم به سوی آن عالم پاک

رباعی شماره ۱۱۲: گر فضل کنی ندارم از عالم باک

رباعی شماره ۱۱۳: روزی که برند این تن پر آز را به خاک

رباعی شماره ۱۱۴: ای از تو همیشه کار پندار به برگ

رباعی شماره ۱۱۵: ای عمر عزیز داده بر باد از جهل

رباعی شماره ۱۱۶: دری که من از میان جان یافته‌ام

رباعی شماره ۱۱۷: معشوقه عیان بود، نمی دانستم

رباعی شماره ۱۱۸: از نه پدر و چهار مادر زادم

رباعی شماره ۱۱۹: من مهر تو در میان جان ننهادم

رباعی شماره ۱۲۰: در جستن جام جم جهان پیمودم

رباعی شماره ۱۲۱: آزردن خلق کافری پندارم

رباعی شماره ۱۲۲: تا ظن نبری کز آن جهان می ترسم

رباعی شماره ۱۲۳: از عشق تو بهره نیست جز سرزنشم

رباعی شماره ۱۲۴: از هر چه در این ملک نی‌ام کم، بیشم

رباعی شماره ۱۲۵: من با تو نظر از سر هستی نکنم

رباعی شماره ۱۲۶: از روی تو شاد شد دل غمگینم

رباعی شماره ۱۲۷: دنیا چو رباط و ما در او مهمانیم

رباعی شماره ۱۲۸: با یاد جلال در بیابان رفتیم

رباعی شماره ۱۲۹: زان پیش که ما طفیل آدم بودیم

رباعی شماره ۱۳۰: یا رب چو بخوانی ام، اطعنا گویم

رباعی شماره ۱۳۱: تخمی است خرد، که جان از او رست و روان

رباعی شماره ۱۳۲: حیوان ز نبات است و نبات از ارکان

رباعی شماره ۱۳۳: جایی که مقام نیست‌ات، مرحله دان

رباعی شماره ۱۳۴: از فضل چه حاصل است جز جان خوردن

رباعی شماره ۱۳۵: یا رب چه خوش است بی دهان خندیدن

رباعی شماره ۱۳۶: یک سو پسرت نشسته و یک سو زن

رباعی شماره ۱۳۷: در ظلم به قول هیچ کس کار مکن

رباعی شماره ۱۳۸: اندر ره حق تصرف آغاز مکن

رباعی شماره ۱۳۹: با خلق به خلق زندگانی می کن

رباعی شماره ۱۴۰: گویند کز این جهان مگر شادم من

رباعی شماره ۱۴۱: بر سیر اگر نهاده ای دل اکنون

رباعی شماره ۱۴۲: دل مغز حقیقت است و تن پوست، ببین

رباعی شماره ۱۴۳: دشت از مجنون که لاله می‌روید از او

رباعی شماره ۱۴۴: ای تاج لعمرک ز شرف بر سر تو

رباعی شماره ۱۴۵: گر خلوت و عزلت است سرمایه تو

رباعی شماره ۱۴۶: افضل تو به هر حالی مغرور مشو

رباعی شماره ۱۴۷: ای دل ز غم جهان که گفتت خون شو

رباعی شماره ۱۴۸: افضل در دل می زنی، آخر دل کو؟

رباعی شماره ۱۴۹: دنیا به مراد رانده گیر، آخر چه؟

رباعی شماره ۱۵۰: ای پای شرف بر سر افلاک زده

رباعی شماره ۱۵۱: ای دل به چه غم خوردنت آمد پیشه

رباعی شماره ۱۵۲: گر مغز همه بینی و گر پوست همه

رباعی شماره ۱۵۳: ای لطف تو در کمال بالای همه

رباعی شماره ۱۵۴: مستم به خرابات، ولی از می نه

رباعی شماره ۱۵۵: رندی باید، ز شهر خود تاخته‌ای

رباعی شماره ۱۵۶: این نیست جهان جان که پنداشته‌ای

رباعی شماره ۱۵۷: گر دریابی که از کجا آمده‌ای

رباعی شماره ۱۵۸: ای عین بقاء در چه بقایی که نه‌ای؟

رباعی شماره ۱۵۹: ای آن که شب و روز خدا می طلبی

رباعی شماره ۱۶۰: ای صوفی صافی که خدا می‌طلبی

رباعی شماره ۱۶۱: دعوی به سر زبان خود وابستی

رباعی شماره ۱۶۲: از معدن خویش اگر جدا افتادی

رباعی شماره ۱۶۳: مردی باید، بلند همت مردی

رباعی شماره ۱۶۴: گر حاکم صد شهر و ولایت گردی

رباعی شماره ۱۶۵: چند از پی اسباب و تنعم گردی؟

رباعی شماره ۱۶۶: گر در نظر خویش حقیری، مردی

رباعی شماره ۱۶۷: یک ذره ز فقر اگر به صحرا بودی

رباعی شماره ۱۶۸: در آینه جمال حق کن نظری

رباعی شماره ۱۶۹: در جستن جام جم ز کوته نظری

رباعی شماره ۱۷۰: گر تو به خود و حال خود در نگری

رباعی شماره ۱۷۱: یا رب ز قضا بر حذرم می‌داری

رباعی شماره ۱۷۲: گیرم که سلیمان نبی را پسری

رباعی شماره ۱۷۳: با داده قناعت کن و با داد بزی

رباعی شماره ۱۷۴: از باد اگر سبق بری در تیزی

رباعی شماره ۱۷۵: از کبر مدار هیچ در سر هوسی

رباعی شماره ۱۷۶: تا ره نبری به هیچ منزل نرسی

رباعی شماره ۱۷۷: بی مرگ به عمر جاودانی نرسی

رباعی شماره ۱۷۸: در راه طلب اگر تو نیکو باشی

رباعی شماره ۱۷۹: ای دل، ز شراب جهل، مستی تا کی؟

رباعی شماره ۱۸۰: ای تو به مجردی نرفته گامی

رباعی شماره ۱۸۱: رفتم به سر تربت محمود غنی

رباعی شماره ۱۸۲: ای آن که خلاصه چهار ارکانی

رباعی شماره ۱۸۳: ای ناطق اگر به مرکز جسمانی

رباعی شماره ۱۸۴: ای نفس گذشت عمر در حیرانی

رباعی شماره ۱۸۵: گر با تو فلک بدی سگالد، چه کنی؟

رباعی شماره ۱۸۶: ای دل ز غبار تن اگر پاک شوی

رباعی شماره ۱۸۷: تا خاص خدای را تو از جان نشوی

رباعی شماره ۱۸۸: ای لطف تو دستگیر هر خود رایی

رباعی شماره ۱۸۹: تا دیده دل ز دیده‌ها نگشایی

رباعی شماره ۱۹۰: زنهار در این راه مجازی نائی

رباعی شماره ۱۹۱: یا رب چو بر آرنده حاجات تویی

رباعی شماره ۱۹۲: ای نسخه نامه الهی که تویی *(منتسب به چند نفر)