زهی بر خطت آسمان سر نهاده

جهان بر سر جاهت افسر نهاده

تف تیغ خونخوار آتش فشانت

عدوی ترا خون به دل در نهاده

وشاقان افلاک یعنی کواکب

[...]

بدیدند مه، ساقیا می چه داری

که آمد گه عشرت و میگساری

بکردیم سی روز آن میهمان را

بانواع خدمت بسی جان سپاری

سبک دل شدیم از فراقش بیا تا

[...]

جهان چون جنان شد ز باد بهاری

چه عذرست ساقی حرامی نیاری

درافگن بدان آب خشک آتش تر

چو با دست گیتی مکن خاکساری

ز کاشانه برخیز و مجلس برون بر

[...]

رخت عاشقان را نظر می‌پذیرد

لبت خستگان را شکر می‌پذیرد

فلک را شکرخنده می‌آید آنجا

که پروانه را شمع پر می‌پذیرد

ز آه دلم هر شبی خاک کویت

[...]

گلی کو کزو زخم خاری نیاید؟

میی کو کزان می خماری نیاید؟

ز پشت جهان هر نفس عاشقان را

غم آید ولی غمگساری نیاید

ازین رهروان گر بسی بر شماری

[...]

گلی کو کزان رنج خاری نیابی؟

میی کو کزان می خماری نیابی؟

به دشت جهان هر نفس عاشقان را

غم آید ولی غمگساری نیابی

ازین رهروان گر کسی برشماری

[...]

زهی باد بر تو و عکس حلمت

گران سایه کرده سپهر سبک را

تف خطار و تیغ آتش فشانت

دهد طبع خورشید باد خنک را

تنگ حال بد بی تو صدر وزارت

[...]

دعاگوی دیرینه مداح مجرم

که حقهاست در حضرت شاه او را

بدین آستانت موقوف مانده

ز تدبیر غم دست کوتاه او را

هم از کرده نادم هم از بخت خائب

[...]

ز روح القدس دوش کردم سؤالی

که از مکرمت چیست کاو حد ندارد؟

مرا گفت کای مادح حضرت او

چه گویم ز اوحد که او حد ندارد؟

به جان آفرینی که ابر بهاری

به تسبیح و تهلیل او می خروشد

به وقت سحر بلبل از جام لاله

می روشن الا به یادش ننوشد

کسی را که دل چون کمان نیست داند

[...]

چه فتوی کند خواجه خواجه زاده

که جود طبیعی بدو می پناهد

سلیمان آصف دل آنکس که حلمش

سکونت دهد باد را گر بخواهد

در آنکس که او را به هنگام رفتن

[...]

چو گیتی بگسترد فرض جلالت

تو اندر جهان فرش نیکی بگستر

بپرور تو در دار دنیا درختی

که در دار عقبی ثوابت دهد بر

حکیما درین سبزه گاه ستوران

چو گل نوبت عمر یک روزه بهتر

شکم خواری نفس مادون صفت را

درین قحط سال کرم روزه بهتر

به ماتم سرای فنا چون رسیدی

[...]

به جان آفرینی که نزد جلالش

ثناهای بی حد و احصا فرستم

شب تیره چون صبح صادق بر او

نفس های خاموش گویا فرستم

که من بنده چون دیده دلتنگ باشم

[...]

غم آباد ایام را آزمودم

به از کنج محنت سرایی ندیدم

به بیماری خویش خرسند گشتم

چو از هیچ شربت شفایی ندیدم

گل باغ فضلم زلال میم ده

گر امید داری که بشکفته باشم

چنان ساز کامشب ز می مست و طافح

به عزم صبوح دگر خفته باشم

زهی ملک بخشی که خصمت ندارد

بجز تیره روزی و جز تنگ عمری

منم بلبل باغ معنی و لیکن

شدم آرزومند قمری ز غمری

همانا بکن صید اگر می توانی

[...]

خداوند من صارم الدین که طبعت

نشد قابل هیچ زرق و فسوسی

تواضع کنانند در پیش قدرت

چو ایام تندی چو گردون شموسی

به یاد جهان پهلوان ده حدیثم

[...]

نسیم الصبا قادم اذ تبسم

فقدم و قل للصبا خیر مقدم

فنیرو زنا زاده الله قدرا

اتانا باو فی نعیم و انعم

زهی روز شادی و نوروز خرم

[...]