این جهان پیش راد مردِ حکیم

هست محنت فزایِ غم آباد

زن و مرد و شَه و گدا دارند

همه از دستِ این جهان فریاد

چَشمِ عِبرت گُشا ببین که چه سان

[...]

خسرو تاج بخش ناصر دین

آن سرشته به عقل و دانش داد

آن که دست عطا و همت او

حاصل بحر و کان به باد بداد

بود سیم سفر که از تبریز

[...]

گفت استاد مبر درس از یاد

یاد باد آنچه به من گفت استاد

یاد باد آن که مرا یاد آموخت

آدمی نان خورَد از دولت یاد

هیچ یادم نرود این معنی

[...]

اگر شاه معزول رفت از جهان

ولی عهد منصوب پاینده باد

محمد علی میرزا گر بمرد

محمد حسن میرزا زنده باد

در بُن یک بیشه ماکیانی هر روز

بیضه نهادی و بردی آن را یک کُرد

بس که ز راه آمد و ندید به جا تخم

خاطرش از دست برد کُرد بیازرد

بود در آن بیشه پادشاه یکی شیر

[...]

قصّه شنیدم که بوالعَلا به همه عمر

لَحم نخورد و ذَوات لَحم نیازرد

در مرض موت با اجازهٔ دستور

خادم او جوجه‌با به محضر او برد

خواجه چو آن طیر کشته دید برابر

[...]

به قدر فهم تو کردند وصف دوزخ را

که مار هفت سر و عقرب دو سر دارد

خدای خواهد اگر بنده را عذاب کند

ز مار و عقرب و آتش گزنده‌تر دارد

از آن گروه چه خواهی که از هزار نفر

[...]

اسم گل پیش لبش بردن خطا باشد لب او

بهتر است گل یقین است این که گفت و گو ندارد

پیش روی چشم او گر لاله و نرگس بروید

لاله و نرگس یقیناً هیچ چشم و رو ندارد

از برای بوسه‌ای از روی او دل می‌شود خون

[...]

میم سپاسی کجاست تا که نگوید

عارف بیچاره دادخواه ندارد

میم سپاسی اگر قدم نهد پیش

جیم اساسی دگر پناه ندارد

هر که نگوید که عارف آدم خوبی است

[...]

هر کس که نمود جنده بازی

دائم به ذکر علیل باشد

سوزاک نمایدش بلاشک

گر دختر جبرئیل باشد

خوب دانَد حسابِ خویش جهان

این مُحاسب بسی ذَکی باشد

احمد از تحت چون فرود آید

پهلوی جاش مُتَّکی باشد

به حساب جُمَل هم اَر شمَری

[...]

مخور غصّۀ بیش و کم در جهان

که تا بنگری بیش و کم فوت شد

چو بنشسته‌ای دم غنیمت شُمار

دَمادَم بده می که دم فوت شد

چه بس سست عنصر ز دنیا برفت

[...]

حضرت شوریده اوستاد سخن سنج

آن که همه چیز بهتر از همه داند

باد صبا گر گذر به پارس نُماید

شعر مرا از لحاظ او گذارند

بنده ندانیم که در کجا رَوَم آخِر

[...]

رنج کشد مادر از جفای پسر لیک

آنچه کشیدست هیچ رنج نداند

رنج پسر بیشتر کشد پدر، امّا

چون پسر آدم نشد ز خویش بِرانَد

مادر بیچاره هر چه طفل کند بد

[...]

ای راد خدیوِ عدل پرور بنگر

طفلی بودم آب به گوشم کردند

خُدّامِ درت مگر که سُنّی بودند

در قتل عمر سیاه پوشم کردند

با حکم ولی عهد خود انصاف بده

[...]

بر سردر کاروان سرایی

تصویر زنی به گچ کشیدند

ارباب عمایم این خبر را

از مخبر صادقی شنیدند

گفتند که وا شریعتا، خلق

[...]

ستوده طبع وحیدا رسید نامۀ تو

شد از رسیدنش این جان ناتوان خرسند

ز گفته های تو در وصف خویش خُرسندم

چنان که از کرم ابر، بوستان خرسند

نه من به تنها خرسند از آن شدم که شود

[...]

رسول دید که جمعی گسسته افسارند

به چاره خواست کِشان رِبقَه در رِقاب کند

بهشت و دوزخی آراست بهر بیم و اُمید

که دعوتِ همه بر مِنهَج صواب کند

من از جحیم نترسم از آن که بار خدای

[...]

نَعوذُ بِاللَّه از آن قطره‌های دیدهٔ شیخ

چه خانه‌ها که از این آبِ کم خراب کند

شنیده‌ام که به دریای هند جانوری است

که کسب روزی با چشم اشک یاب کند

به ساحل آید و بی‌حس به روی خاک افتد

[...]

فرمان روای شرق که عمرش دراز باد

می خواست زحمت من درویش کم کند

از پیری و پیادگی و راه های دور

فرسوده دید و خواست که آسوده ام کند

اسبی کرم نمود که از رم به خاطرم

[...]