خسروا ، چرخ با عنایت تو

دل اهل هنر نیازارد

دست بر آسمان برد هر کو

پای در خدمت تو بفشارد

بنده روزی که پیش تو نبود

[...]

ای فخر جهان ، جمال دولت

آفاق بتو جمال دارد

گردون ، که بروست مطلع سعد

دیدار تو را بفال دارد

هر اهل هنر ، که در جهان هست

[...]

مایهٔ حمد و سعد ، احمد سعد

که همه سوی محمدت یازد

هم ایادی ازو همی بالد

هم معالی باو همی نازد

سعی گردون بخیر انجامد

[...]

پیش انواع فضلت ، ای صابر

کثرت اختران قلیل آمد

نظم تو خطهٔ خراسان را

همچو در خلد سلسبیل آمد

نکتهٔ خاطر چو آتش تو

[...]

شها ، دست رادت بکردار نیک

ز آفاق بیخ بدیها بکند

بداندیش را از سریر سرور

نهیبت بچاه نوایب فگند

بروز وفا دست اقبال تو

[...]

شها ، دست و تیغت در ایوان و میدان

یکی زر فشاند، یکی سرفشاند

شمال سحرگاه الطاف برت

گل باغ آمال را بشکافند

سرشک سحاب کف در فشان

[...]

با جمال تو ، ای حمیدالدین

رونق ماه و آفتاب نماند

در جهان با مکارم دستت

نام و آوازهٔ سحاب نماند

پیش الطاف تو ز غایت لطف

[...]

از مرگ رافع بن علا، آن جهان جود

از رفعت و علا بجهان در اثر نماند

نه شخص او برفت، که شخص کرم برفت

نه ذات او ماند، که ذا هنر نماند

جز بنان تو، ای شهاب الدین

مشکلات علوم حل نکند

آنچه رأی تو کرد در گیتی

قرص خورشید در حمل نکند

سعد از حاسدت خبر نکند

[...]

روسبی خواهران زنی چندند

که خری را بیک نواله کنند

در وثاق من آمدند امروز

تا بلا را بمن حواله کنند

دفع ایشان نمی توانم کرد

[...]

مرا نقصی نیابد، گر سفیهان

بنقض من فراوان ژاژ خایند

چو پیشانی شیر بیشه بینند

سگان کاهدان در بانگ آیند

کمال دین رسول، ای مخالفان ترا

بدست قهر چنان گوشمال داده چو عود

بر فضایل تو کاسدست گوهر و در

بر شمایل تو فاسدست عنبر و عود

آمدم سوی سرای شمس دین

بازگشتم چون جمال او نبود

من چه خواهم کرد بی او آن سرای؟

تشنه را از ساغر فارغ چه سود؟

ملک شاعران بنظم و بنثر

خادم صدر خود ، مرا بستود

تا بدان نظم و نثر حرمت او

نزد اشراف مملکت بفزود

نظم و نثری، که در طراوت و لطف

[...]

نکند با عدو مدارا سود

از بر قرب دور باید بود

گرچه داری بناز کژدم را

بزند هر کجات یابد، زود

گزین فخر دین ، آن شجاعی، که چرخ

مرو را بمردی قرینه ندید

بجام رضا همچو مردان مرد

شراب قضا بستد و در کشید

ز دار فنا شد بدار بقا

[...]

جواب کریم جمال خراسان

رسید و بدان انس جان می فزاید

ز هر خط او اندهی می گریزد

ز هر لفظ او مشکلی می گشاید

بسی مهتری کرد در لفظ و معنی

[...]

طبعت ، ای صابران اسمعیل

هست دریا ، که درهمی زاید

لفظ تو گوش و گردن معنی

بجواهر همی بیاراید

نثر تو شمع انس افروزد

[...]

علمت ، ای صابر بن اسمعیل

روی عالم همی بیاراید

رفعت قدر تو بپای شرف

تارک آسمان همی ساید

تویی آنکس ، که در بدایع نظم

[...]

مجلس سامی حمید الدین

که همه جز بمهر نگراید

بخصال حمید خویش همی

رونق محمدت بیفزاید

شرع را زیور شمایل او

[...]