آه، که ابری سیه، بست تتق در چمن

آه که بادی خنک، کرد به گلشن عبور

کز نم آن، تیره ابر، شد چمن از سبزه پاک؛

وز دم آن سرد باد، شد سمن از برگ عور

لالهٔ رنگین راغ، سوخته از درد و داغ؛

[...]

الا ای نسیم سحر، پیش از آن

که خیزد به تکبیر بانگ خروس

روان شو ز گیلان به ملک عراق

که شاهان در آنجا نوازند کوس

دیاری که حسرت به خاکش برند

[...]

المنه لله، که سراسر همه ایران

شد غیرت روضات جنان، رشک فرادیس

از عدل خداوند ظفرمند عدو بند

کز همت او رسم کرم یافته تأسیس

خاقان، فلک گاه، ملک جاه، که عیسی

[...]

چون کیسه ز زر تهی شود کاسه ز آش

گردد هنرت نهان، شود عیبت فاش

کجا رفت آن نسیم صبحگاهی؟

که آمد از نفس بوی بهارش!

نسیمی، دلکش و بادی دلاویز؛

که آمد از بهشت و مرغزارش

نسیمی، برگ گلبن برفشانده

[...]

ای آنکه کسی مثل تو ننوشته خط نسخ

تا خامه ی قدرت رقم نون زده با کاف

از عرش خدا، روح الامین آمد و آورد

قرآن که بود معجزهٔ سید اشراف

زان عهد، هزار و صد هشتاد فزون است

[...]

دوشم که نسود دیده بر هم

از فُرقت جان گزای هاتف

تا روز ستاره میشمردم

در آرزوی لقای هاتف

غافل که ز روشنی گرو برد

[...]

ای خنک دی که از بهار افزون

هست هنگام عیش وعیش شگرف

کشد از سیم ناب چون دیوار

بر در خانه ی که و مه برف

ننگری خود، ز خواجگان تا ناز؛

[...]

آرایش زمانه، آقا حسین کامد

طبعش ببحر مایل، دستش به جود شایق

در کارهای بسته، فکرش کلید فاتح

بر سینه های خسته، نطقش طبیب حاذق

سیمش ز دست ریزان، چون خوی ز روی معشوق

[...]

شعر مردان، بمدح نامردان

هست دور از من و تو حیض رجال

در خرابات روسبی، مپسند

جلوه گاه مخدرات حجال

گفتمی این سخن تمام اگر

[...]

بر آستانه ی جانان، که روضه ی ارم است؛

اگر تو را گذری افتد ای نسیم شمال

بگو: ز کوی تو رفتم، بشوق اینکه مرا

چو دوستان قدمی چند آیی از دنبال

باین امید دگر باز آمدم سویت

[...]

فخر زمانه، حضرت حاجی ابوالحسن

کو راست صفوت صفی ز خلت خلیل

آن کو بکار نیک، نه در کنیتش نظیر

آن کو بفعل خیر، نه در عالمش عدیل

آن صافدل، که در طلب آب زندگی

[...]

دوش، از گردش فلک که مدام

شاد غمگین کند، عزیز ذلیل

خاست آواز پایی و گفتم:

صور اول دمید اسرافیل

قاصدی دل سیاه و روی ترش

[...]

بعهد دولت دارای گیتی

سپهدار جهان، سالار عالم

کریم الطبع و الاخلاق و الاسم

که هست او را جوانمردی مسلم

جوان بختی که داده آستانش

[...]

دو نگاهی که کردمت همه عمر

نرود تا قیامت از یادم

نگه اولین، که دل بردی؛

نگه آخرین، که جان دادم!

ایا رسیده بآن منزلت که میرسدت

بهر که هست بگویی که: نیست مانندم

خبر ز حال منت نیست، ای دریغ که چون

جدایی تو، جدا کرد بند از بندم!

به امتحان شکیب من و، عنایت تو؛

[...]

ناکسی بی‌خبر از کار که باد

از سرش سایهٔ درویشان کم

خرقهٔ پشم به کسوت پوشید

شد از او پایهٔ درویشان کم

بود بس آرزویش، غافل ازین

[...]

فریاد ز زال چرخ کز جور

رحمش نامد بجان کلثوم

نومیدش کرد از جوانی

آه از سرو جوان کلثوم

از آتش کینه اش برافروخت

[...]

آه کز ناسازی گردون دون

وز جفای چرخ و دور آسمان

رفت حاجی صادق قدسی سرشت

از جهان سوی بهشت جاودان

مرغ روح پرفتوحش بر پرید

[...]

با هم، زن و شوی خردسالی

دور از ره و رسم هوشمندان

گفتند سخن، ولی نه بسیار؛

کردند جدل، ولی نه چندان

تاری از زلف آن کشید این

[...]