آن را که به دل هیچ به جز یار نباشد

غمهای جهان را بدلش بار نباشد

برمن قلمی نیست چو سلطان هوس را

غم نیست گرم جامه قلمکار نباشد

ویرانه ما را که از آن پا برکابیم

[...]

بر ما سخن سرد عزیزان نه گران بود

کان بر دل ما، چون نفس شیشه گران بود

دشنام به جان منت، ازین منفعلم من

کآزار منش، باعث تصدیع زبان بود

دیگر نتواند بلب آورد فغانم

[...]

هرگز بجهان کار کجان راست نیاید

تیری که بود کج، بنشان راست نیاید

از فیض خموشی، بشنو مدح خموشی

تعریف خموشی بزبان راست نیاید

بر مسند آسایش کونین نشستن

[...]

جز حرف زر و سیم، دلت هیچ نگوید

غیر از گل عباسی ازین باغ نروید

در پرده لبهاست، از آن جای زبان را

تا حرف غم عشق تو بی پرده نگوید

هر گام درین راه، تماشای جدایی است

[...]

در گفتن عیب دگران بسته زبان باش

از خوبی خود، عیب نمای دگران باش

خواهی که چو بادام نیفتی به دهنها

تا هست بتن رگ، همه تن بند زبان باش

از نقش بد و نیک، نگهداری دل کن

[...]

انسان چه بود شرم و، درین نیست تکلف

رویی که در آن آب حیا نیست بر آن تف!

از مال جهان، خواجه بیچاره چه دارد

در دست تصرف بجز از نام تصرف؟!

پیران زمان جمله مرید خور و خوابند

[...]

تا تیغ تو بگذاشته لب بر لب زخمم

باز است بشکر تو ستمگر لب زخمم

هرگز نگرفته است دهنها بزبانها

خویی که گرفته است بخنجر لب زخمم

جز شکوه بیمهریت از دل نتراود

[...]

گردد چو بگفتار زبان در دهن تو

عیب تو بانگشت نماید سخن تو

نرم است گرت حرف، بود پنبه مرهم

ور سخت بود، شیشه عزت شکن تو

جان تو بیکجامه تن ساخته عمری

[...]

یارب دل قانع، بدل سیم زرم ده

از پای بدامن سر بیدرد سرم ده

جز گرد مذلت در خلق چه خیزد؟

عقلی بسر بیخرد در بدرم ده

زین چشم چه دیدم، بجز از عالم کثرت

[...]

بی سجده درگاه تو، نبود سر خاری

بی خاک درت، نیست رخ هیچ غباری

هر صرصری، از خاک درت، سرمه فروشی

هر گلبنی، از برگ گلی، آینه داری

جویای تو تنها نه سحاب است، که باشد

[...]

بر من کند از بس غم عشق تو گرانی

بیرون فتد از خاطرم اسرار نهانی

ایام چنان برده تواناییم از دست

کز ضعف فتاده است سرشکم ز روانی

چون تیر از این خانه مهیای سفر باش

[...]

دارای جهان ناصر دین «شاه سلیمان »

آن رتبه ده تخت و، برازنده افسر

آن حامی اسلام، که پیوسته رخ دین

از پشتی او، آینه سانست منور

در کشتی، اگر یاد کند کس ز وقارش

[...]

ای ناله زجا برخیز، که شد باز محرم

ای گریه فرو ریز، که شد نوبت ماتم

ای مردمک، از اشک فرو ریختن آموز

در ماتم شاه شهدا، سرور عالم

تابان نه هلالست دراین ماه ز گردون

[...]

گر راست نگوییم در این عهد، عجب نیست

مسطر چو بود کنج، چه گناه است قلم را؟!

روشن نشود چون شرر از سنگ چراغت

تا دست به دامن نزنی سوخته‌ای را!

مد نظر، از روی گلت آب حیات است

نخل هوس، از بوس لبت شاخ نبات است!

بر ما سخن سرد عزیزان نه گران است

کآن بر دل ما چون نفس شیشه گران است

دشنام تو در زیر لب، از ما نه نهان است

چون فوده زبان از ته لعل تو عیان است

گفتم: به لب چاه زنخدان تو آن چیست؟

گفتا،لب او خنده زنان: هیچ، دهان است!

بی فکر تو، ناپاک دل از لوث جهانست

بی ذکر تو، دل خانه بی آب روان است