گاهی که به طینت خود افتد نظرم

گویم که من از هر چه در عالم بترم

چون از صفت خویشتن اندر گذرم

از عرش همی به خویشتن درنگرم

پر آب دو دیده و بس آتش جگرم

بر باد دو دستم و پر از خاک سرم

سألتک بل اوصیک ان مت فاکتبی

علی لوح قبری کان هذا تیما متیماً

لعل شیخاً عارفاً سنن الهوی

یمر علی قبر الغریب فسلما

الیس عجیباً انهن قتلتنی

[...]

بنیت عمراً غیر شاکر نعمتی

والکفرمخبثة لنفس المنعم

ولقد لسعت حیة الهوی کبدی

فلا طبیب لها و لاراق

الا الحبیب الذی شفعت به

فعنده رقیتی و تریاق

لولا شقاوة جدی ما عرفتکم

ان الشقی الذی یشقی بمن غروا

الی اللّه کل الامر فی الخلق کله

ولیس الی المخلوق شیء من الامر

بر چهره خوب تو فشاندیم ثنا

جان و دل و دیده هر سه کردیم فدا

در هر چه کنی ز دل بدادیم رضا

حکمی که کنی و گر بجانست روا

از قطره آب نطفه بنگاشت مرا

بر خدمت خود به فضل بگماشت مرا

از جمله خلق سر برافراشت مرا

شکر ایزد را که بس نگه داشت مرا

با عشق روان شد از عدم مرکب ما

روشن ز شراب وصل دائم شب ما

زان می که حرام نیست در مذهب ما

تا باز عدم خشک نیابی لب ما

در هجر تو کار بی نظام است مرا

شیرین همه تلخ و پخته خامست مرا

در عالم اگر هزار کامست مرا

بی نام تو سر بسر حرامست مرا

ای شاخ امید وصل عاشق ببرآ

ای ماه ز برج بیوفائی بدرآ

ای صبح وصال دوست یکروز برآ

ای تیره شب فراق یکره بسرآ

از هجر تو چیست جز ملامت مارا

کردست درین شهر علامت مارا

با هجر تو کی بود سلامت ما را

بنمود فراق تو قیامت مارا

گر نه سبب تو بودی ای در خوشاب

آدم نروی لمن درین کوی خراب

هجران تو گر زمانه دیدی در خواب

گشتی دل و جان این جهان آتش و آب

چشمی دارم همه پر از صورت دوست

بادیده مرا خوشست تا دوست دروست

از دیده ودوست فرق کردن نه نکوست

یا اوست بجای دیده یا دیده خود اوست

پیش تو رهی چنان تباه افتاده است

کز وی همه طاعتی گناه افتاده است

این قصه نه ز آنروی چو ماه افتاده است

کین رنگ گلیم ما سیاه افتاده است

ما را بجز این زبان زبانی دگر است

جز دوزخ و فردوس مکانی دگر است

آزاده نسب زنده بجانی دگر است

وآن گوهر پاکشان زکانی دگر است

بیرون ز همه کون درون دل ماست

وزخلق جهان بیک قدم منزل ماست

محنت همه در نهاد آب و گل ماست

بیش از دل و گل چه بود آن حاصل ماست

در قصه عشق تو بسی مشکلهاست

من با تو بهم میان ما منزل هاست

عجبت لمن یقول ذکرت ربی

فهل انسی فاذکر مانسیت

ما را همه هر چه هست ایثارتراست

گوش از قبل سماع گفتار تراست

دیده نظر جمال بسیار تراست

جان و دل و دین نثار دیدار تراست

دریای ملاحتی و موج حسنات

قانون مکرماتی و ذات حیات

اندر طلب تو عاشقان در حسرات

چون ذوالقرنین و جستن آب حیات