الهی گاهی که بخود می نگرم همه سوز و نیاز شوم و گاهی که با ا و نگرم همه راز و ناز شوم، چون بخود نگرم گویم :
پر آب دو دیده و بس آتش جگرم
بر باد دو دستم و پر از خاک سرم
چون باو نگرم گویم :
چه کند عرش که او غاشیه من نکشد
چون بدل غاشیه حکم وقضای تو کشم
بوی جان آیدم از لب که حدیث تو کنم
شاخ عز رویدم از دل که بلای تو کشم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به احساسات متضاد انسان اشاره دارد. زمانی که به خود نگاه می‌کند، تنها درد و رنج را می‌بیند و از مشکلات و شکست‌ها صحبت می‌کند. او احساس می‌کند که وجودش زیر فشار روزگار قرار دارد و همه چیزش در حال از بین رفتن است. اما زمانی که به «او» (خداوند) نگاه می‌کند، احساس آرامش و زیبایی می‌کند و به راز و عشق الهی پی می‌برد. در این حالت، او می‌فهمد که خداوند حمایت و پشتیبانی اوست و وجودش به عشق و رحمت الهی وابسته است. این شعر به تقابل بین حالت‌های ناامیدی و امید اشاره دارد و اهمیت ارتباط با خداوند را به تصویر می‌کشد.
هوش مصنوعی: گاهی که به خودم نگاه می‌کنم، احساس درد و نیاز عمیقی در درونم می‌بینم و گاهی که به او نظر می‌کنم، تمام راز و زیبایی را حس می‌کنم. زمانی که به خودم می‌نگرم، این را می‌گویم:
هوش مصنوعی: چشمانم پر از اشک و دل سوزانم به شدت آتش می‌زند، دستهایم به هوا رفته و سرم پر از خاک است.
هوش مصنوعی: چه کار کند عرش (آسمان) وقتی که او بر من سایه نیفکند، زیرا من به حکم و قضاوت تو به سر می‌برم.
هوش مصنوعی: به عطر و بوی جانم از لب تو سخن می‌گویم و مانند درختی که از دل می‌رود، برای تحمل سختی‌های تو رشد می‌کنم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.