ای بر در بامداد پندار

فارغ چو همه خران نشسته

نامت به میان مردمان در

چون آتشی از چنار جسته

ما را فلک گزاف پیشه

[...]

و‌آن کاو کمر وفات بسته

بر منظرهٔ ابد نشسته

صبح از گل‌ِ سرخ دسته بسته

روزم به نَفَس شده خجسته

لشگر گره کمر نبسته

کو باشد خصم را شکسته

روی تو به شاه پشت بسته

پشت و دل دشمنان شکسته

مجنون غریب دل‌شکسته

دریای ز جوش نانشسته

خونریز من خراب خسته

هست از دیت و قصاص رسته

در پرده که راه بود بسته

می‌بود چو پرده بر شکسته

گل بر سر سرو دسته بسته

بازار گلاب و گل شکسته

می‌بود به صبر پای بسته

آبی زده آتشی نشسته

مجروحم و پیر و دل‌شکسته

دور از تو، به روز بد نشسته

بی کینه‌وری سلاح بسته

چون گل به سلاح خویش خسته

پیرامن آب سبزه رسته

هم سبزه هم آب روی شسته

آن پرده‌نشین‌ِ روی‌بسته

هست از قبل‌ تو دلشکسته

چون گشت به شوی پای بسته

بود از پی دوست دل‌شکسته

جونی به خیال باز بسته

مویی ز دهان مرگ رسته

وحشی شده و رسن گسسته

وز طعنه و خوی خلق رسته

او چون ملکان جناح بسته

در قلب‌گه ددان نشسته

او در دهن سگان نشسته

دندان سگان به مِهر بسته

جوزا کمر دو رویه بسته

بر تخت دو پیکری نشسته