گردون ز برای هر خردمند

صد شربت جان گزا در آمیخت

گیتی ز برای هر جوانمرد

هر زهر که داشت در قدح ریخت

از بهر هنر در این زمانه

[...]

این رنگ نگر که زلفش آمیخت

وین فتنه نگر که چشمش انگیخت

وین عشوه‌نگر که چشم او داد

دل برد و به جانم اندر آمیخت

بگریخت دلم ز تیر مژگانش

[...]

گوهر به میان زر برآمیخت

چون ریگ بر اهل ریگ می‌ریخت

دریا دریا گهر برآهیخت

کشتی کشتی ز دیده می‌ریخت

دراج ز دل کبابی انگیخت

قمری نمکی ز سینه می‌ریخت

نیرنگ نمود و خواهش انگیخت

خاکی شد و زر چو خاک می‌ریخت

آن زر نه که او چو ریگ می‌بیخت

بر کشتن خصم ریگ می‌ریخت

عطری ز بخار دل برانگیخت

واشگی چو گلاب تلخ می‌ریخت

خون جگر از جگر برانگیخت

هم بر جگر از جگر همی‌ریخت

چندان ز مژه سرشک خون ریخت

کاندام زمین به خون برآمیخت

بر گل ز مژه گلاب می‌ریخت

مهتاب بر آفتاب می‌بیخت

صبح از سر شورشی که انگیخت

قرابه شکست و می برون ریخت

از بس که سرشک لاله‌گون ریخت

لاله ز گیاه گورش انگیخت

تا مهر رخ تو دل برانگیخت

بس چشمه ی خون ز دیدگان ریخت

گویی ز ازل خدای بی چون

با مهر تو خاک ما برانگیخت

عشق رخت ای نگار گلبوی

[...]

لیلی می گفت و اشک می ریخت

وز پنجه به فرق خاک می بیخت

آن گه ز دو دیده خون دل ریخت

در دامن ستر کعبه آویخت

شخصی دیدش که خاک می بیخت

وآخر بر فرق خاک می ریخت

قاصد هر چند حیله انگیخت

تا بود که به وی تواند آمیخت

شوقش به عنان جان درآویخت

طیاره بادپا برانگیخت

چون شیر و شکر به وی درآمیخت

وز بیت و غزل بر او شکر ریخت