خندان ز دل زمین برون آی

بر گریهٔ زار من به بخشای

باشم ز برای نفس خود رای

پیش چو خودی، ستاده بر پای

ای از تو هزار فتنه بر پای

بنشین و قبای بسته بگشای

از آینه دل سیاهم

زنگی که ز هجر تست بزدای

تا سبزه دمید بر گل تر

[...]

جانا رخ چون بهار بنمای

عالم بجمال خود بیارای

از روی چو ماه تو صبوری

ممکن نبود مرا مفرمای

یا مهر خود از دلم برون بر

[...]

ای روی تو ماه عالم آرای

چون ماه ز پرده روی بنمای

چون طره تو شکسته حالیم

بر حال شکستگان ببخشای

گفتی سخنی و لب گزیدی

[...]

صد سلسله در میان نهد پای

لیکن همه منتهی به یک جای

تا کی تو به دیده اش نهی پای

سازی بر سر چو افسرش جای

کردی پی راه بین هر جای

آیینه گری به هر کف پای

از جام هم آن دو باده پیمای

رفتند به یک دو جرعه از جای

کای قیس چنین شتاب منمای

وز قاعده عتاب بازآی

ور زانکه به خاستن زدی رای

فریادکنان بجستی از جای

یک کفش بود برای یک پای

یک دل نشود دو دوست را جای

چون خواست وداع آن دلارای

مجنون به نیاز خاست بر پای

از منزل دوست بی سر و پای

شد بادیه گرد و راه پیمای

گر جمله جهان شوند یک رای

کز قاعده وفاش باز آی

برداشته شوهر از سرش پای

وز وی دو یتیم مانده بر جای

دیگر ره خانه ام مپیمای

در ساحت خیمه ام منه پای

بر مادر و بر پدر ببخشای

زین شیوه ناصواب باز آی

لیلی چو درون جان نهد پای

در زاویه دلم کند جای

در وادی گرم ریگ پیمای

در آتش پر شرر زدی پای