من با توام آنچه مانده بر جای

کفشی است برون فتاده از پای

دردی‌کش عشق و درد پیمای

اندوه نشین و رنج فرسای

پرسید نشان و یافتش جای

افتاده برهنه فرق تا پای

مجنون ز حدیث آن نکو رای

از جای نشد ولی شد از جای

چندان بگریستی بر آن جای

کز گریه در او فتادی از پای

تعلیم‌گر تو شد که اینجای

آتشکده‌ایست دود پیمای

بر تارک قدر خویش نه پای

تا بر سر آسمان کنی جای

چندان که ددان بدند بر جای

ننهاد در آن حرم کسی پای

بر عهد کس اعتماد منمای

تا در دل خود نیابی‌اش جای

چون گشت رخ چمن دل آرای

وقت است به عیش کن دلا، رای

بفزود جمال باغ، در ده

آن انده کاه شادی افزای

آراسته شد ز گل در و دشت

[...]

ای بار خدای عالم آرای

بر بنده پیر خود ببخشای

گر هیچ به کویِ ما کنی رای

بر خانه ی چشم ما فرود آی

گرچه نبود چو من گدا را

در خوردِ نزولِ پادشا جای

زان روی که خانه خانه ی تست

[...]

بازار جهت گذاشت بر جای

بنهاد به نطع بی جهت پای

چون در صف پردلان کنی جای

سر پیش نه اول، آنگهی پای

گفتش پدر: ای سلیم خود رای

ز اندازهٔ خود برون منه پای

جایی منشین که چو نهی پای

تهمت زده خیزی، از چنان جای

ننشینم تا به چاره و رای

با او ننشانمت به یک جای

از بوی ددان صید فرسای

از کار بشد جمازه را پای

بر گنج رسیده دزد را پای

خازن شده و خزینهٔ بر جای

و امروز که گشت جان سبک پای

من مرده و انتظار برجای