ای مه مه مهر و مهر ماه است

بی باده نشستن از گناه است

روز و رخ دوستان سپید است

روی و دل دشمنان سیاه است

سلطان ملک ارسلان مسعود

[...]

هر مرغ که مرغ صبحگاه است

ورد نفسش دعای شاه است

پیله که بریشمین کلاه است

از یاری همدمان راه است

دادند جواب کاین نه راه است

لیلی نه کُلیچه‌، قرص ماه است

بیداد تو گرچه عمرکاه است

زیبایی چهره عذرخواه است

صاحب سفر کدام راه است

سفره‌اش به کدام خانقاه است

هر کو چو تو قانع گیاه است

در عالم خویش پادشاه است

شاهی و ملایکت سپاه است

خلق تو عظیم و حق گواه است

امشب شده دلبری دچارم

کز وی به اجل مرا پناه است

زنبور گزنده چون مگس نیست

می گویم و خال او گواه است

دنباله ی چشم او ز سرمه

[...]

از دوری او که هم چو ماه است

از بس شب هجر من سیاه است

گر کرده ثواب و گر گناه است

اندوختهٔ تو، زاد راه است

تا ابر خطت محیط ماه است

روز من و عالمی سیاه است

گفتم به مهت شبیه دانند

گفتا مشنو که اشتباه است

ره بر زنخش فتادت ای دل

[...]

روشن شب عالمی ز ماه است

و ز مهر تو روز من سیاه است

در راه تو دین و دل فکندیم

برخاک چه جای مال و جاه است

از ما همه جان و سر فشاندن

[...]

شادم که شمارم اشک وآه است

تا در غمت این دوام گواه است

با درد جدائیت صبوری

خود بی کم و بیش کوه وکاه است

با عمر دراز زلف کج راست

[...]

هر کس ز خزانه بُرد چیزی

گفتند مَبَر که این گُناه است

تعقیب نُموده و گرفتند

دزدِ نگرفته پادشاه است

گفتند که خصم کینه‌خواه است

بدخواه به راه و نیمه راه است

قصد همگی به قتل شاه است

دیدیم‌.که روز ما سیاه است