هم با تو شکیب را دهم ساز

تا عمر کجا عنان کشد باز

مجنون چو گشاد دیده را باز

شخصی بر خویش دید دمساز

نیکی بکن و به چَه در انداز

کز چه به تو روی برکند باز

صاحب‌خبرِ فسانه‌پرداز

زین قصه خبر چنین کند باز

گه مرثیت پدر کند ساز

وز سنگ سیه برآرد آواز

آمد چو به هوش خویشتن باز

داد از دل خود شکیب را ساز

گر خدمت شاه ما کنی ساز

از خوردن این گیا رهی باز

کارَد دو سه تخم را به آغاز

چون کِشته رسید بدروَد باز

زد بر ددگان به تندی آواز

تا سر نکشند سوی او باز

کرد آنگهی از نشید آواز

این بیتک چند را سرآغاز

بر کام جهان جهان بپرداز

کان به که تو مانی از جهان باز

در گوش کسی میفکن آن راز

کازرده شوی ز گفتنش باز

ای روی تو شمع پردهٔ راز

در پردهٔ دل غم تو دمساز

بی مهر رخت برون نیاید

از باطن هیچ پرده آواز

از شوق تو می‌کند همه روز

[...]

ای شیوهٔ تو کرشمه و ناز

تا چند کنی کرشمه آغاز

بستی در دیده از جهانم

بر روی تو دیده کی کنم باز

ای جان تو در اشتیاق می‌سوز

[...]

ای دلبر ماهروی طناز

برقع ز جمال خود برانداز

تا دیده ز پرتو جمالت

چون جام جهان نما کنم باز

ما زنده به بوی جام عشقیم

[...]

ای مطرب درد، پرده بنواز

هان! از سر درد در ده آواز

تا سوخته‌ای دمی بنالد

تا شیفته‌ای شود سرافراز

هین! پرده بساز و خوش همی سوز

[...]

ای مطرب عشق، ساز بنواز

کان یار نشد هنوز دمساز

دشنام دهد به جای بوسه

و آن نیز به صد کرشمه و ناز

پنهان چه زنم نوای عشقش؟

[...]

ماییم فداییان جانباز

گستاخ و دلیر و جسم پرداز

حیفست که جان پاک ما را

باشد تن خاکسار انباز

ز آغاز همه به آخر آیند

[...]

و آن دمکه مرا به من دهی باز

یک سایهٔ لطف بر من انداز

ای دل تن و جان و عقل در باز

گر پیش وصال می‌روی باز

خواهی که جمال شاه بینی

بر هم دوزی دو دیده چون باز

نی نی ز من ای دو دیده بشنو

[...]