نعمت ده و پایگاه ساز است

سرسبز کن و سخن نواز است

افزار سخن نشاط و ناز است

زین هردو سخن بهانه ساز است

این کار زنان‌ِ راست‌باز است

افسون زنان بد دراز است

در بر گیرم نه جای ناز است

تا توشه کنم که ره دراز است

نالید در آن که چاره ساز است

از جمله وجود بی‌نیاز است

سیمای تو گرچه دلنواز است

اندیشهٔ وحشیان دراز است

نا آمده رفتن این چه ساز است؟

ناکِشته درودن این چه راز است؟

وامش مده آن که بی نماز است

گرچه دهنش ز فاقه باز است

گر عشق تو داغ جان‌گداز است

صد شکر که داغ دلنواز است

گر درد تو بار صحبت ماست

غم نیز ز محرمان راز است

دل کم نکند نیازمندی

[...]

این کلبه نشیمن نیاز است

خلوتگه محرمان راز است

چون خانه چشم اهل بینش

بر روی خسان درش فراز است

هر نقش عجب در او که بینی

[...]

آن گفت که هجر جانگداز است

این گفت که وصل چاره ساز است

بر خلق که کارها دراز است

از شومی های حرص و آز است

گفتند نواحی حجاز است

رحلتگه هر که پاکباز است

آری عاشق که پاکباز است

عشقش نه ز عالم مجاز است

بویی که درین سخن ز راز است

چون نصب قرینه ی مجاز است

تا صحبت یار دلنواز است

دل از همه عیش بی نیاز است

هر گل که شکفته از مزارم

چشمی است که بر ره تو باز است

بیداری چشم ما چه داند

[...]

با آن در آشتیت باز است

او را ناز و ترا نیاز است

ناز آری کار بی نیاز است

شایستهٔ بی نیاز ناز است

ما را چه که گوش خر دراز است

ما را چه که چشم گرگ باز است