بردند خبر ز روزگارش

سوی پدر بزرگوارش

مادر، چو شناخت سر کارش

کز دست شدست اختیارش

بر بویی گلی که بود یارش

دامن نگرفت هیچ خارش

بگرفت به رفق در کنارش

می‌شست به گریهای زارش

لختی کف پای پر ز خارش

بوسید و گرفت در کنارش

آتش زده گشت نوبهارش

وز آب برفت چشمه سارش

از آبله جرب تن من

شاخی است که غنچه گشت بارش

هر عضوی و صد هزار غنچه

هر غنچه و صد هزار خارش

سر رشته جاه و اعتبارش

افتاده به دست ازان مهارش

یعنی پدر بزرگوارش

آن در همه فن بزرگ کارش

این بود تمام روز کارش

سرمایه عیش روزگارش

پیکی طلبید کز دیارش

آرد به حریم دل قرارش

سنبل چو چری ز مرغزارش

می خور غم زلف مشکبارش

نومید شدم ز کار و بارش

بی طعمه بماندم از شکارش

آهو که چرد به مرغزارش

چون دام نهم پی شکارش

نی صبر بماند نه قرارش

وز دست برفت اختیارش

وز سر شده موی تار تارش

از شعر سیه به بر شعارش

نگذشته هنوز نوبهارش

در جان ز خزان خلید خارش

بینی ز لطیفه های کارش

خاصیت موسم بهارش

شبخون آرند بر حصارش

چون سایه کنند خاکسارش

برپا شده دین ز ذوالفقارش

وز یازده پور تاجدارش