تا ابر خطت محیط ماه است

روز من و عالمی سیاه است

گفتم به مهت شبیه دانند

گفتا مشنو که اشتباه است

ره بر زنخش فتادت ای دل

[...]

دل با صف غمزه ای در افتاد

صیدی به میان لشکر افتاد

ماهی بدمید کز طلوعش

از دیده مردم اختر افتاد

آن سوخته طایرم که بر گل

[...]

زلف تو نشسته تا سر دوش

در ماتم عاشقان سیه پوش

از ما به غلط نمی کنی یاد

وز غیر نمی کنی فراموش

آن پنبه که بر لب صراحی است

[...]

گفتم که به خاک و خون نشستم

از تیر تو گفت مزد شستم

گر جز توصنم مرا خدائی است

در مذهب عشق بت پرستم

دور فلکم فکند از پای

[...]

از لعل تو آنکه ساخت خاتم

بر هیچ نگاشت اسم اعظم

می‌کرد دلم خراب و می‌گفت

از کشور ما خرابه‌ای کم

از دیده بپرس قصه دل

[...]

بخشایش دوست را به پرهیز

نشگفت امیدوار گشتن

این تازه که گاهواره تا گور

کون کردن و رستگار گشتن

من نیستم ار کسی دیگر هست

از دوست به یاد دوست خرسند

جائی که شتر بود به یک پول

خر قیمت واقعی ندارد

ای ریش سفید مرز تبت

کاندر پی گز دماغ سوزی

سوگند بدان بروت شبرنگ

کان گزها کز تورسته روزی

گر هسته ارش ارش نروید

[...]

من نیستم ار کسی دگر هست

از دوست به یاد دوست خرسند

سر نامه بنام آن خداوند

که دل ها را به دل ها داده پیوند

اسیری کز غمت جان می فشاند

به عز عرض عالی می رساند

من نیستم ار کسی دیگر هست

از دوست به یاد دوست خرسند

شاید که به پادشه بگویند

ترک تو بریخت خون تاجیک

از عیش زمانشان مجوئید

کاین قرعه بنام دیگر افتاد

شکرانه بازوی توانا

از کشتن این شکار بگذر

مائیم و تهیه خموشی

و آفاق همه به گفتگویت

هریک به زمان خویش بودند

تو مهدی آخر الزمانی

میرفت بکبر و ناز و می گفت

بی من چه کنی به لابه گفتم

بنشینم وصبر پیش گیرم

دنباله کار خویش گیرم