ای سیل مرگ، بی تو دل تشنه آب شد

دیر آمدی و خانهٔ طاقت خراب شد

تفسیده تابه ای، شده بستر ز تب مرا

پهلو به هر طرف که نهادم کباب شد

آورده است رشتهٔ جان رو به کوتهی

[...]

از سبزه سبز، پشت لب جویبار شد

باغ از بهار، شاهد گلگون عذار شد

دامن کشان ز هر طرفی ابر تر رسید

چون خانه ی حباب، هوا بی غبار شد

شاخ از شکوفه، صبح تجلّی فروز گشت

[...]

درکارگاه غیب چو طرح لباس شد

گل را حریر قسمت و ما را پلاس شد

حربا نکرد روی به محراب آفتاب

در خاک نقش پای تو تا روشناس شد

بر خاک حسرت، از دم شمشیر ناز تو

[...]

افزود خواب غفلت جاهل چو پیر شد

موی سفید در رگ این طفل، شیر شد

روز فتادگی، شدم از سعی بی نیاز

پای ز کار رفته، مرا دستگیر شد

چشم تو، تا پیاله ز خون دلم گرفت

[...]

فقرم کجا ز جلوهٔ دنیا زبون شود؟

موج سراب، دام ره خضر چون شود؟

سودای زلف یار، به دیوانگی کشید

فکری که در دماغ بماند، جنون شود

در سینه شکسته دلان تو آه نیست

[...]

با تیغ‌بازی مژه‌ات جان که می‌برد؟

از چنگ کفر زلف تو، ایمان که می‌برد؟

بر کف نهاده‌ام دل صد چاک خویش را

این شانه را به زلف پریشان که می‌برد؟

مشکل کشد دلش به سر کوی عاشقان

[...]

در صیدگاه ناز تو بسمل به خون تپد

در خون تپد ولیک نه چون دل به خون تپد

در شیشه خانهٔ دل هر کس، پری رخی ست

از عشقت ای فرشته شمایل، به خون تپد

در راه عشق کز دم تیغ است تیزتر

[...]

درکشوری که مهر و وفا می فروختند

خوبان، متاع جور و جفا می فروختند

در بیعگاه خنجر ناز نگاه او

جان، قدسیان به نرخ گیا می فروختند

من زان ولایتم که به یک جو نمی خرید

[...]

اهل نظر، از آن در یکتا چه دیده اند

با دیدهٔ حباب ز دریا چه دیده اند؟

حسن بتان به ساده دلی ها نمی رسد

آیینه خاطران، ز تماشا چه دیده اند؟

حجّ قبول، کعبهٔ دیدار دیدن است

[...]

جایی که از سپند نگردد فغان بلند

ما را بود چو شعلهٔ آتش، زبان بلند

بال و پری کجاست که با همّت رسا

پرواز گیرم از سر این خاکدان بلند؟

درگلشنی که بانگ صفیرم فکنده شور

[...]

بی پا و سر ز قدر و شرف کام می برد

پیر مغان مرا به ادب نام می برد

جمشید را نگشته میسر ز جام خویش

کیفیتی، که خون دل آشام می برد

مشت غبار ما ندهد گر فلک به باد

[...]

با چرخ سفله، همّت ما در نبرد بود

گر روزگار پشت نمی داد مرد بود

یک کس به غیر داغ به ما گرم برنخورد

تا بود همدمی به نفسهای سرد بود

چون زعفران، خزان من آمد بهار من

[...]

محرومی وصال تو دل را نوید بود

صبح امید آینه، چشم سفید بود

در دیده می تپید چو بسمل به خون دل

کز تیغ دوری تو نگاهم شهید بود

شب داشتیم بزم خوشی با خیال تو

[...]

یاد آن زمان که بادهٔ عشرت به کام بود

دوری که خوش گذشت به ما، دور جام بود

ساقی ز خود شدیم، شرابی به کار نیست

مستانه جلوه های تو ما را تمام بود

از بس گذشت بی تو به ما تیره، روزگار

[...]

امشب که دل در آتش آن گلعذار بود

هر موی بر تنم رگ ابر بهار بود

غافل نمود چهره و دیدار، رو نداد

چشمی که داشتم به ره انتظار بود

محرومی وصال همین در فراق نیست

[...]

امشب که از فروغ رخش، لاله داغ بود

شبنم، سپند مجمر گلهای باغ بود

از بس نگاه از آن گل رو آب و تاب داشت

اشکی که ریختم گهر شبچراغ بود

رفت الفت وطن به خرابات از دلم

[...]

حاشا که دل به درد تو دادن نهان بود

جان را کسی به هر چه خرد، رایگان بود

حکم نگاه مست تو ای سیل عقل و دین

چون موج باده، در دل رگها روان بود

غافل - ز نشئهٔ عشق کهن اسان

[...]

دل بی جهت شکایتی از روزگار کرد

هر کار کرد، یار فراموشکار کرد

از وعدهٔ وصال، غم از دل نمی رود

نتوان به بوی باده علاج خمار کرد

گل گل شکفت داغ تو از دامن دلم

[...]

من شعله ام، به پیرهنم هر که خار کرد

در جیب من شکفته تر از گل، بهار کرد

هر خون که کرد چرخ چو مینا به کام من

بیرون ز دل به گریهٔ بی اختیار کرد

غافل زدیم آهی و از ما دلت گرفت

[...]

کف چون تهی‌ست جوهر انسان چه می‌کند؟

خاتم چو نیست، دست سلیمان چه می‌کند؟

آتش زدی ز جلوه به خاشاک هستیم

این برق را ببین به نیستان چه می‌کند؟

از پردهٔ حجاب برآ، آفتاب من

[...]