بخت سیاه، لازم طبع روان بود

ظلمت جدا ز چشمه حیوان کجا شود

زاهد اگر به دامن پاکت برد سجود

عاشق به عصمت تو فرستد اگر درود

هر دم رسد ز گردش افلاک این سرود

اکنون اگر فرشته نکو گویدت چه سود

بیرون دوید یار ز خلوتگهِ شهود

خود را به شکل جملهٔ جهان خودبه خود نمود

با آنکه شد غنی همه عالم ز گنجِ او

یک جُو ازو نکاست نه در وی جُوِی فزود

ذاتست در خفا و صفات است در ظهور

بوده است در اصول و فروع است درنمود

اهل قیاس گم شده در نشاءِ حواس

جان‌های عارفان خدا همچو در شهود

بیرون دوید یار ز خلوتگهِ شهود

خود را به شکل جملهٔ جهان خودبه خود نمود

اقسام ظلم ها که در امکان خلق بود

امت به خاندان نبودت قضا نمود

زین مردم آنچه رفت بر احفاد مصطفی

با وصف کفر سر نزد از عاد یا ثمود

از مسلمین ناصبی این اهتمام رفت

[...]

از نیش این عزا رگ دل بایدم گشود

تا سیل های خون رود از دیده رود رود

دیشب خیال چشم تومستم چنان نمود

کز من قرار وطاقت وهوش و خرد ربود

سر تا به پا ز آتش عشق تو تا به صبح

می سوختم چوشمعی وپیدا نبود دود

چشمم هر آنچه خون ز دلم می نمودکم

[...]

ایزد نخواست ورنه از ایشان عجب نبود

برهم زنند یکسره شیرازه ی وجود

ایخرگه عزای تو این طارم کبود

لبریز خون ز داغ تو پیمانۀ وجود

وی هر ستاره قطرۀ خونیکه علویان

در ماتم تو ریخته از دیدگان فرود

گریه است و تو هر چه و ازنده را نواست

[...]

بود این چنین صباح که جبریل با درود

زایزد بسوی احمد مختار شد فرود

گفت ای زقهر و لطف تو نازان زیان و سود

بستای مرعلی را انسان که حق ستود

ساقی در انتظار که زان واجب‌الوجود

دیگر کدام بنده شود مستحق جود

کافتادمش بخاک من رسته از قیود

دادم پس از سجود بیکتائیش درود

شاها! اگر چه شیوهٔ من شاعری نبود

اشعار خلق در نظرم سحر می نمود

حب تو عقده های دلم را ز هم گشود

منظور من ز شعر چو مداحی تو بود

در لوح چون قلم به سخن ابتدا نمود

دیباچه را به مدح شه اولیا نمود

شاهی که ساخت صف عدوقاع صفصفا

هر جا که رو بیاوری مصطفی نمود

بر جا نهاد کشف غطا را یقین وی

[...]

بنمود شمع قدرت حق جلوه شهود

شد راه و رسم باطله را رخنه در حدود

مولود باسعادت سلطان ملک جود

دارای عصر مهدی صاحب لوانمود

ختم ولایت آیت کل خسرو وجود

سلطان چار حضرت از غیب و از شهود

آن جلوه کش برند بدیر و حرم سجود

آن شاه کز جبلت او جلوه گرد جود

ای عنبرین فضای صفاهان ز من درود

بر خاک مشکبیز تو و آب زنده رود

بر ریگهای پر در و یاقوت و بهرمان

بر خاکهای پر گل و نسرین و آبرود

بر آن ستوده کاخ سلاطین که دیرگاه

[...]

انسان که رخ ز غازهٔ تهذیب بر فروخت

خاک سیاه خویش چو آئینه وانمود

پوشید پنجه را ته دستانه حریر

افسونی قلم شد و تیغ از کمر گشود

این بوالهوس صنم کدهٔ صلح عام ساخت

[...]

چون شد محیط دائرۀ خطۀ جنود

خالی زهر که بود مگر نقطۀ وجود

نور تجلی احدیت تتق کشید

سر زد جمال غیب ز آئینۀ شهود

در پیشگاه شاهد هستی چه شمع سوخت

[...]

چون شد محیط دائرۀ خطۀ جنود

خالی زهر که بود مگر نقطۀ وجود

نور تجلی احدیت تتق کشید

سر زد جمال غیب ز آئینۀ شهود

در پیشگاه شاهد هستی چه شمع سوخت

[...]