شاهنشهی که بحر سخا راست گوهرا

مهر افسری که عرش خدا راست زیورا

حق را ولی و دخت نبی راست همسرا

بعد از نبی به خلق اوست رهبرا

بالانشین بارگه کبریا علی ست

مقصد ز آفرینش ارض و سما علی ست

دریای علم و معدن جود و سخا علی ست

مولای اتقیا و شه اولیا علی ست

آن سروری که صهر نبی مکرم است

هم جانشین او و هم او را پسر عم است

فرزند آدم است ولی به ز آدم است

این نکته بر تمامی عالم مسلم است

در روز رزم گر بنشیند به پشت زین

از هیبتش به هم شکند پشت مشرکین

رنگین کند زخون یلان دامن زمین

دست یداللهش چو درآید ز آستین

گر روز رزم برکشد از قهر، ذوالفقار

با ذوالفقار راکب و مرکب کند چهار

دامان دشت را کند از خون چو لاله زار

از صد هزار خصم نترسد به کارزار

با خصم اگر شود گه پیکار، روبرو

خصمش ره فرار نیابد ز چارسو

تیغش ز قهر، خون خورد از پیکر عدو

سازد روان، ز خون دلیران، به دشت، جو

در کوه و دشت شیر گریزد ز هیبتش

لرزد به خود نهنگ به دریا ز سطوتش

گردکشان فرار کنند از صلابتش

آید ز آستی چو برون دست قدرتش

گر چرخ سر به پیچد از حکم آن جناب

از کهمشان به گردن وی افکند طناب

گاه سواریش ز سر شوق، با شتاب

روح الامین ز سمت یمین، گیردش رکاب

گاه نبرد چون بنشیند به پشت رخش

رخشش ز سم کند سر و مغز هژبر پخش

تیغش تن هژبر دلان را کند دو بخش

بر پشت تیغ او ید قدرت نموده نقش

بربست در گرفتن خیبر، کمر چو تنگ

از ترس، چهر خیبریان گشت زرد زنگ

یازید دست بر در آن قلعه بی درنگ

در را ز جای کند چو بود او امیر جنگ

غیر از علی کسی به پیمبر حبیب نیست

بی او دمی رسول خدا را شکیب نیست

خیبر گرفتنش به جوانی عجیب نیست

در کندش ز قلعهٔ خیبر غریب نیست

شاها! تویی که اهل ولایند چاکرت

سایند سروران جهان، جبهه بر درت

گردن کشان، ملازم سلمان و بوذرت

«ترکی» بود یکی ز غلامان قنبرت

ای سروری که بر همه عالم سرآمدی

داماد و ابن عم و وصی محمدی

بی شبه جانشین بلافصل احمدی

زوج بتولی و در دریای سرمدی

هم شیر کردگاری و، هم میر مؤمنان

هم سایهٔ الهی و، هم آفتاب جان

درگاه توست ملجاء خلق جهانیان

خوشتر ز جنت است تو را خاک آستان

دست من است و دامنت ای شیر کردگار!

مولا! مرا یکی ز غلامان خود شمار

تا در جهان کنم به غلامی ات افتخار

این آرزوی من است که در حال احتضار

شاها! اگر چه شیوهٔ من شاعری نبود

اشعار خلق در نظرم سحر می نمود

حب تو عقده های دلم را ز هم گشود

منظور من ز شعر چو مداحی تو بود

جایی که کردگار بگوید تو را ثنا

من کیتم که مدح و ثنایت کنم ادا

مهر و محبت تو به قلبم گرفته جا

در دوستی تو بود اشعار من گوا

این دل نشین قصیده که شعرش مخمس است

درویشی و به کسوت شاهی ملبس است

از یمن نام توست که مطبوع هر کس است

یک بیتش ار قبول تو افتد مرا بس است

ای شیر کردگار، تو با این همه جلال

در کربلا نبودی در عرصهٔ قتال

روز دهم ز ماه محرم پس از زوال

شد جسم نازنین حسین تو پایمال

سوزد دلم به حال حسینت که شد شهید

قاتل به کام تشنه سرش را ز تن برید

سر از تنش برید و، تنش را به خون کشید

جسمش بسان طایر بسمل به خون طپید

شاهی که بود دامن صدیقه بسترش

می زد مدام شانه به موی چو عنبرش

صد بار گفت لحمک لحمی پیمبرش

و اینک به خاک بین تن صد چاک و بی سرش

اصحاب و اقربا و جوانانش از جفا

پرپر شدند همچو گل، از تیغ اشقیا

کردند در رکاب شه عشق، جان فدا

یک تن بجا نماند از آن قوم باوفا

از پا فتاد قامت چون سرو اکبرش

آغشته شد به خون رخ و زلف معنبرش

از بس زدند نیزه و خنجر به پیکرش

خاکم به سر، کفن چو زره گشت در برش

تاراج شد اساس شهنشاهی اش تمام

رفتند دل شکسته عیالش به سوی شام

در راه شام دختر زارش سکینه نام

از فرقت برادر و عم و پدر مدام

خاموش «ترکیا» که از این نظم سوزناک

ترسم ز گریه فاطمه خود را کند هلاک

ختم رسل ز سینه کشد آه دردناک

حیدر کند ز غصه گریبان صبر چاک

خاموش «ترکیا» که از این نظم غم فزا

اجزای آسمان شود از یک دگر جدا

هنگامهٔ قیامت کبری شود بپا

افتد خروش و ولوله در عرش کبریا

خاموش «ترکیا» که از این نظم گریه خیز

اهل عزا شدند به سر، جمله خاک بیز

جن و بشر شدند ز مژگان، سرشک ریز

شد در جهان ز گریه بپا شور رستخیز