در شهر ما بتی است که بر جان بود امیر

چالاک و چست و چابک و عیار و شیر‌گیر

در شاهدی یگانه و در دلبری دلیر

هر جا دلیست در خم زلفش بود اسیر

خندیدنش چو خنده شیر است در نظر

خندد ولی بگرید از آن خنده شیر نر

درد ز خنده زهره شیران پیل بر

ایدل نماز خنده شیر‌افکنش حذر

بر مور اگر بچشم عنایت کند نگاه

مانا رباید از سر مریخ و مه کلاه

بر وی ز مکر دیو سلیمان برد پناه

بر چشم بندگان درش همچو پر کاه

سرپا بر هنگان درش از ره رضا

یکسر زنند بر سر کونین پشت پا

هم بندگان مجرم آن شاه ذوالعطا

هستند گرچه خویش ز سر تا بپا خطا

مستان جام باده لبریزش ای عجب

دریا بلب کشند و به بر لب زنند لب

مردان حق دمند و امیران حق طلب

جانشان عری ز هایله علت و سبب

از مهر شاه سینه آن بندگان حر

همچون صدف بفلزم جانست پر زدر

چون هسنشان زکوی خرابات آبخور

خمخانه را کشند و نه چون خم شوند پر

هر یک زیمن طالع فیروز و فریخت

بر لامکان کشیده از این کل خاک رخت

گردیده عرش اعظمشان تخته ز تخت

دلها شود ز سطوت ذوالعرش لخت لخت

دومش که بود دل ز غم عشق پر ز شور

سوزان بنار فرقتم این جان ناصور

ناگه کشید جذبه عشقم بکوه طور

بر کوی آن نگار بر انداخت دل عبور

عالی دری رفیعتر از عالم قیاس

گشتم عیان که عرش بد آن سطح را مماس

عنقای عقل مدرک و سیمرغ و هم ناس

در اولین دریچه آن درگه از هراس

ترسا مغی براه در آنجا شدم دلیل

آمد پی دخول در آن حضرتم دخیل

بردم در آن حرم که نبد محرمش خلیل

بستر نموده حاجبش از پر جبرئیل

دیدم نشسته پیر بصدر مغان چو یم

از میکشان حریم وزوی صدر محترم

عیسی دمی که بود مسیحش یک از خدم

هر دم هزار عیسیش احیا زنم دم

رازی که دیده‌اند در آئینه اهل جام

سر تابسر معآینه او را ز خشت شام

دلهای آن گروه که در عشق آن همام

بد در ثابت سخت‌تر از آهن و رخام

بر دور پیر مصطبه رندان باده‌نوش

بنشسته فارغ از دو جهان دوش تا بدوش

بر دور جام و نغمه نی جمله چشم و گوش

مستانه سرکشیده ز غوغای عقل و هوش

از عقل و فرق بین همه را جان پاک فرد

پوشیده جمله چشم ز تمییز سرخ و زرد

غافل ز غیر یار چه درمان بود چه درد

وارسته از خیال که گردون کدام و گرد

ساقی در انتظار که زان واجب‌الوجود

دیگر کدام بنده شود مستحق جود

کافتادمش بخاک من رسته از قیود

دادم پس از سجود بیکتائیش درود

اندر طلب چو پاک ز هستی شدم فنا

برداشت سر بسوی من آن خسرو بقا

آنسان که درد خسته دلانرا کند دوا

گفتا که کیستی و چه حاجت ترا بما

پیرم چو یافت از اثرات وجود طی

باقی نه هیچ از اثرم غیر مهر وی

بر زد نهیب ساقی سر مست را که هی

آتتش فکن بخرمن جانش ز جام می

برداشت چست و چابک ساقی پاک ذیل

پیمانه که بود بمستان خیل کیل

از وی نموده ناب حقیقت کمیل میل

هر دم از او رسیده بتکمیل صد کمیل

لبریز کرد زان می‌سوزنده‌تر ز نار

زان آتشی که سوخت ز منصور اختیار

زان می‌کشید و گشت انالحق سرابدار

دادم بدست و گفت استغفار کن سه بار

بگرفتم و کشیدم چون جام را بسر

آتش گرفت جانم از آن باده سر بسر

فارغ شدم ز دغدغه خیر و خوف شر

ز آثار من نماند بجز صورتی اثر

شد پوزبند و سوسه‌ای عشق تیز دست

کامد بدست و پنجه وسواس را شکست

جانم زبند تفرقه و قید جمع رست

یکسر فتادم ازخرد و هوش دنگ و مست

روح صعود کرده چو از عالم عقول

در تنگنای جسم عنان داد بر نزول

گفتم سروش غیب ز اسرار مایقول

کاینک بهوش باش تو ای حامل جهول

کردم چو دیده باز در آئینه روبه‌رو

شد سر لا اله موجه مرا در او

یعنی نبد معآینه ز آئینه غیر هو

بود آنچه در بساط ز جام می و کدو

صبحست ای ندیم چو افتاده خمار

شد طالع آفتاب سر از خواب غم بر آر

چون نفی غیر می‌کند اثبات کردگار

زان می‌که غیر کند ساغری بیار

بر خیز تا کیشم بر سم قلندری

جام قلندرانه ز صهبای حیدری

برتر زنیم خیمه ازین چرخ چنبری

یابد مگر وجود صفات منوری

تا آنکه دور دوره بخشایش و عطاست

هر مجرمی مؤید الطاف کبریاست

بیرون عطا و رحمت بیچونی از چراست

عالم تمام غرق یم رحمت خداست