از شاخ سرو و مرغ سحرخیز زد صفیر

برخیز من غلام تو ای ترک بی‌نظیر

سلطان سرخ گل زد زنگارگون سریر

ای لاله تو رهزن و مشک تو دستگیر

شد روزگار تازه و خرداد ماه شد

گیتی به دیده دی و بهمن سیاه شد

بر گاه سبزه خسرو گل پادشاه شد

در پای گل زدن می چون لاله گاه شد

قد تو چون صنوبر و رویت چو لاله است

بر لاله تو کشته دو مشکین کلاله است

عقل از کلاله تو پریشان و واله است

صد سالخورده بنده‌ات ای خرد ساله است

از کاخ سر پس از مه اردیبهشت زن

خرداد شد تو خیمه بر اطراف کشت زن

زاب فسرده نار کف زرد هشت زن

بردار خشت خم سر گردون به خشت زن

زلف تو مشک ناب فروهشته بر پرند

بر پای دل ز یک سر مویت هزار بند

تا شد لوای عشق تو از بام دل بلند

بنیان هستی من و ما را ز بیخ کند

دست صبا به طره شمشاد شانه زد

قمری به شاخ سرو ز وحدت ترانه زد

بر گل هزاردستان چنگ و چغانه زد

بایدم دم سپیده شراب شبانه زد

نخلی که دست صانع کل کشت داد بر

خاک سیه ز لاله و گل گشت کان زر

شد پست پیش سرو چمن سرو کاشمر

گلبن نهاد افسر پرویز گل به سر

در زیر ظل رایت سلطان نوبهار

بنشست خسرو گل سوری چو شهریار

نرگس نهاد بر سر دیهیم زرنگار

بر خاک ریخت ابر گهرهای شاهوار

هدهد فراخت رایت و قمری نواخت کوس

سارویه در ترانه وحدت علی الرؤس

گل را هزار دستان زد بر به پای‌بوس

رویی مراست بی‌تو به کردار سندروس

از پر فراشت مرغ سلیمان به سر لوی

بر تارک چکاوه بود تاج خسروی

در آستین گل ید بیضای موسوی

موسیجه موسیست و چمن وادی طوی

مرغان شد آنکه باز به وجد ابتدای کنند

در صحن باغ دلشدگان را ندی کنند

دل دستگیر زمزمه داودی کنند

در شاعری به سبک صفا اقتدی کنند

ساقی بیا که چون بط آهنگ شط کنیم

در شط می شنا چو شتابنده بط کنیم

ادراک سر جام جم از هفت خط کنیم

از نای بط شهود دم بار بط کنیم

ختم ولایت نبوی پادشاه عصر

ذاتی که سر سر نبوت به دوست حصر

آن شاه کش به بام الوهیتست قصر

باب امم امام مسلم خدای نصر

طفلی که پیر بود و فلک بود در قماط

سری که ملک را به ملک داد ارتباط

کویش بهشت و رهگذر کوی او صراط

ساریست همچو نقطه توحید از نقاط

عقل نخست با همه حشمت گدای اوست

خورشید آسمان برین خاک پای اوست

نه آسمان مظله ظل همای اوست

آن وجهه کز فناست منزه لقای اوست

مشکوه سر اوست ولی نعمت مسیح

از دولت گدای درش دولت مسیح

در کیش اوست پیش امم دعوت مسیح

از خوان اوست ریزه خوری حضرت مسیح

ای دل که بنده در نفس مقیدی

آزاده مؤید و حبس مؤبدی

بشکن قفس که باز سفید مؤیدی

در جو خویش صاحب سلطان سوددی

پیداست پیش دیده بینا ولی امر

سر نشست و صورت بالا ولی امر

ساریست در ضعیف و توانا ولی امر

جاری بود به قطره و دریا ولی امر

ذاتیست کز علو تجلیست در صفات

اسمای امهات مر او راست اسم ذات

طفلی کزو رسیده بام و باب حیات

باب جماد و جانور حادث و نبات

محبوب عاشقان دل از دست داده اوست

مطلوب سالکان ز پا در افتاده اوست

بری که بر فراشته این سقف ساده اوست

طفلی که عقل پیرش از اندیشه زاده اوست

ختم ولایت آیت کل خسرو وجود

سلطان چار حضرت از غیب و از شهود

آن جلوه کش برند بدیر و حرم سجود

آن شاه کز جبلت او جلوه گرد جود

قومی ولایت تو به عیسی کنند ختم

ختمست آیت تو به عیسی کنند ختم

راه هدایت تو به عیسی کنند ختم

قدر کفایت تو به عیسی کنند ختم

عیسی پیاده‌ای‌ست به ظل لوای تو

تو پادشاه امری و عیسی گدای تو

من با زبان عیسی گویم ثنای تو

ای مهدی وجود که جان‌ها فدای تو

خورشید آسمان ولایت کجا و ظل

خیر البشر کجا و بشر دل کجا و گل

روح الله آیتیست زانسان معتدل

عیسی لطیفه‌ای‌ست از آن لطف متصل

مهدی ظهور جمع جمیع حقایقست

بر بدو و ختم قادر و قیوم و فائقست

اسما شقیق و مهدی باغ شقایقست

هست این حدیقه‌ای که محیط حدایقست

مهدی فراز قصر الوهی کند کنام

عیسی به چرخ چارم فرقست زین دو گام

بسیار راه باشد از حال تا مقام

سر مست خاص می‌دهد از می تمیز جام

ازاین و آن ببر که به قطبت مدار نیست

قطب مدیر ما به مدار استوار نیست

ذات ولی هفت و چهار آشکار نیست

یک وحدتست بسته هفت و چهار نیست

ای جامع لطیف که در هر دلیت جاست

در دل نشسته‌ای تو و دل خانه خداست

یک کشور و دو سلطان در عهده خطاست

حق را دویی نگنجد این مسلک صفاست

یعنی تویی که نیست و رای تو جزو و کل

ای مهدی ولایت و ای هادی سبل

فعال عقل و نفس هیولای خار و گل

تا کی زنیم زیر گلیم دغا دهل

با آنکه بی‌نشانی در هر کرانه‌ای

از تست ای ولی ولایت نشانه‌ای

هم در میان نه‌ای و تو و هم در میانه‌ای

ای خانه خدا که خداوند خانه‌ای