ای آنکه از خصال تو قدر هدی فزود

بادا ستوده ، هر که خصال ترا ستود

طاعت ترا سزد ، بجهان در ، که چون تویی

زین پس نبود خواهد وزین پیش هم نبود

در دور هشت چرخ ز ترکیب چار طبع

[...]

گفتم ترا مدیح دریغا مدیح من

خود کرده‌ام ندارد باکرد خویش سود

چون احتلام بود مرا مدح گفتنت

بیدار گشتم آب نه درجای خویش بود

رهبان دیر را سبب عاشقی چه بود

کو روی را ز دیر به خلقان نمی‌نمود

از نیستی دو دیده به کس می‌نکرد باز

ور راستی روان خلایق همی ربود

چون در فتاد در محن عشق زان سپس

[...]

سنگست در قفایش هرجا که میرود

زان در بدر بسان شگ زرد میدود

آتش پریر گفت نهانی به گوش دود

کز من نمی‌شکیبد و با من خوش است عود

قدر من او شناسد و شکر من او کند

کاندر فنای خویش بدیدست عود سود

سر تا به پای عود گره بود بند بند

[...]

خفته نمود دلبر گفتم ز باغ زود

شفتالوی بدزدم او خود نخفته بود

خندید و گفت روبه آخر به زیرکی

از دست شیر صید کجا سهل درربود

مر ابر را که دوشد و آن جا که دررسد

[...]

با شاه بین چه مرحمتست این که حق نمود

دنیاش داده بود کنون دین بر آن فزود

دادش کلیم وار ز بیدای شک خلاص

نور یقین ز وادی ایمن بمن نمود

حالش بدان رسید که ناگه بگوش هوش

[...]

موجود منقسم به دو قسم است نزد عقل

یا واجب الوجود است یا ممکن الوجود

ممکن دو قسم گشت یکی جوهر و عرض

جوهر به پنج قسم شد ای ناظم عقود

جسم و دو اصل او که هیولی و صورت است

[...]

بیرون دوید باز ز خلوتگه وجود

خود را بشکل و وضع جهانی بخود نمود

اسرار خویش را بهزارانوزبان بگفت

گفتار خویش را بهمه گوشها شنود

در ما نگاه کرد هزاران هزار یافت

[...]

سرمایه سعادت ما در دیار بود

ورنه بسعی ما گره از کار کی گشود؟

دردست هرچه هست،که این درد چاره ساز

باجان آدمی بمثل آتشست و عود

رندی،که ره بکوی خرابات عشق برد

[...]

عشقش بخاک بردم و گفتم که: یا ودود

«ارحم لنا» که غیر تو کس نیست در وجود

طاقت نداشت نور خرد پیش نار عشق

خود را ز راه تجربه بسیار آزمود

زلف تو جعد شد،همه سرسبز و تازه ایم

[...]

ساقی بیار می که گل از غنچه رو نمود

چون بگذرد بهار و پشیمان شوی چه سود

دوران گل چو دیر نپاید درین چمن

زان پیشتر که بگذرد آن زود باش زود

دل آینه ست و تفرقه روزگار زنگ

[...]

معشوق جلوه کرد و دل از عاشقان ربود

اندر میانه واسطه دلال عشق بود

ذرات کون بیخبرند از شراب عشق

ساقی بمهر تا در میخانه را گشود

مستی زاهدان همه از نخوت و ریا

[...]

بنیاد شرع جعفر صادق بنا نمود

رسم عبادت علی و آل وانمود

در دین ابوحنیفه به او برد التجا

در شرع شافعی سخن او ادا نمود

حنبل نشست پای ازو دید در وضو

[...]

خطت ز پیش چشم سوادم نمی رود

دلسوزی رخ تو ز یادم نمی رود

هر جلوه ای که دیده ام از سروقامتی

چون مصرع بلند ز یادم نمی رود

(هرگه لبت به خنده تبسم ادا شود

[...]

بخت سیاه، لازم طبع روان بود

ظلمت جدا ز چشمه حیوان کجا شود

ایخرگه عزای تو این طارم کبود

لبریز خون ز داغ تو پیمانۀ وجود

وی هر ستاره قطرۀ خونیکه علویان

در ماتم تو ریخته از دیدگان فرود

گریه است و تو هر چه و ازنده را نواست

[...]

در لوح چون قلم به سخن ابتدا نمود

دیباچه را به مدح شه اولیاء نمود

شاهی که ساخت صف عدوقاع صفصفا

هر جا که رو بیاوری مصطفی نمود

بر جا نهاد کشف غطا را یقین وی

[...]

بنمود شمع قدرت حق جلوه شهود

شد راه و رسم باطله را رخنه در حدود

مولود باسعادت سلطان ملک جود

دارای عصر مهدی صاحب لوانمود

ختم ولایت آیت کل خسرو وجود

سلطان چار حضرت از غیب و از شهود

آن جلوه کش برند بدیر و حرم سجود

آن شاه کز جبلت او جلوه گرد جود