ای سالک مسالک فطرت درین سؤال

معذور نیستی به حقیقت چو بنگری

تمییز را ز بعد تناسب درین دو طور

هیچ احتیاج نیست بدین شرح گستری

کین معجز است و آن سحر این نور و آن چراغ

[...]

هر مبتدی که بیهوده ترجیح می نهد

شعر ظهیر بر سخن پاک انوری

ماند بدان گروه که نشناختند باز

اعجاز موسوی را از سحر سامری

من بودم از جهان و گرامی برادری

در سلک نظم جمع گرانمایه گوهری

زانسان برادری که در اطوار علم و فضل

چون او نزاد مادر ایام دیگری

در بوستان فضل سراینده بلبلی

[...]

هر موی ابرویت مه عیدست ای پری

شوخی تو کز هزار مه عید دل بری

از خوی نازک تو که بیند به ماه عید

گر بر جبین ز تندی خوچین برآوری

ما را چه کار بامه عیدست و دیدنش

[...]

حیف از امیر شیخ علی شهریار عهد

آن چشمه حیات ز پاکیزه گوهری

کارش همیشه لطف و کرم بود و بهره داشت

از خلق احمدی و کرمهای حیدری

درویش پروری صفت آن بزرگ بود

[...]

تا کی نشان خویش بظلمت فرو بری

یکرنگ عشق باش که نامی برآوری

آیینه پاک دار چه حاجت بجام جم

اکنون که دست داد صفای قلندری

آب حیات نیز نماند عزیز من

[...]

ای ساقیان بزم ترا توأمان پری

ترک در سرای تو خورشید خاوری

من بنده کمین و تو سلطان کشوری

روزی به چشم لطف برین بنده بنگری

جان و دلست صورت و جسم لطیف تو

روح مجسمیّ و حیات مصوری

گفتی: هلاک شو، که به سوی تو بنگرم

[...]

بی جبرئیل رفته به معراج شاعری

بر قوم خویش یافته فضل پیمبری

از لطف طبع راز ملک گفته با ملک

از حسن نظم عقد پری بسته با پری

افتاده از دو مصرع منقوش او به تاب

[...]

من کیستم ز هرزه‌درایان سبک‌سری

ز آشوب زلف تفرقه مجنون ابتری

ز آسیب سنگ حادثه بشکسته بیضه‌ای

در بیضه شکسته همی مرغ بی‌پری

نی قوت کشیدن قوتم ز خرمنی

[...]

دَه دَر شود گشاده، شود بسته چون دَری

انگشت، تَرجُمانِ زبان است، لال را

ای نفس اگر بخود نفسی نیک بنگری

مقصود خود ز خود طلبی نی ز دیگری

هرچ آن فزون ز درک تو افزون ز قصد تست

وز آنچه مدرک تو بود کی تو کمتری

بیخود شو آنگه از خود مقصود خود طلب

[...]

ای نقد اصل و فرع ندانم چه گوهری

کز آسمان تو برتر و از خاک کمتری

ای برق چون به خرمن احباب بگذری

زین خس خدای را به تغافل تو نگذری

پروانه خواستی که بگوئی حدیث عشق

از تو اثر نماند که از وی خبر بری

ای پیر میکده در میخانه باز کن

[...]

شهری بود نکوئی و جانا تواش دری

فرزند حسن و عشق و تو بر هر دو مادری

عشقم نشست در دل و عقلم فرار کرد

آری دو پادشاه نشاید به کشوری

تا هست منظر دل و دیده مقام دوست

[...]

با داورت سخن چه بود روز داوری

یا خود بخون خلق بهانه چه آوری

گر گیردت که داد ندادی بسلطنت

با اینکه آمدت مه و ماهی بچاکری

پاسخ چه آوری و چه گوئی بمعذرت

[...]

نبود چو ماه روی تو تابنده اختری

نامد مثال لعل تو رخشنده گوهری

از خیل آن و حسن کشی بر سرم سپاه

بر یک تنی که دیده شبیخون لشگری

صد آفرین بصنع جهان آفرین که او

[...]

ای طلعت نکوی تو نیکوتر از پری

نیکو نگاه‌دار دلی را که می‌بری

معشوق پرده‌پوشی و منظور پرده‌در

هم پرده می‌گذاری و هم پرده می‌دری

دلهای برده را همه آورده‌ای به دست

[...]

فرزند بنده‌ایست خدایا غمش مخور

تو کیستی که به ز خدا بنده پروری

گر مقبل است، گنج سعادت برای اوست

ور مدبر است، رنج زیادت چه می‌بری

ای نفس گر به دیدهٔ تحقیق بنگری

درویشی اختیار کنی بر توانگری

آبستنی که این همه فرزند را بکشت

دیگر که چشم دارد ازو مهرِ مادری

گر کیمیای دولت جاویدت آرزوست

[...]