از ستم بازوی تو کرده بیم

زان زده در ساعد تو پنجه سیم

چند نهی نام لئیمان کریم

چند کنی وصف سفیهان حلیم

دل مکن از فکر پریشان دو نیم

تنگ دهان باش ز گفتن چو «میم »

کرد به ما لطف ز لطف عمیم

نادره گنجی و چه گنج عظیم

شد به فرودست چو ساعد مقیم

بین که گرفتند بتانش به سیم

بسم اله الرحمن الرحیم

موج نخست است ز بحر قدیم

تا بدماغی که رساند نسیم

غش کند اندیشه امید وبیم

آب لب لاله بچیند نسیم

در حرم غنچه بمیرد شمیم

بسم الله الرحمن الرحیم

فاتحه مصحف امید وبیم

جمله حدوثند وهمی او قدیم

جمله حقیرند و همی او عظیم

یاد تو شد صحت جان سقیم

بوی تو شد قوت دماغ نسیم

آنکه بود طفل طرب زو عدیم

طالع عنین شد و بخت عقیم

بود ز فکرم چمنی خوش نسیم

لیک شد از تیشه غم نیم نیم

گشت در آن عرش مقدس مقیم

غوطه زد از فیض به نور قدیم

تا شود از صیقل امید و بیم

صیقلی قلب صحیح و سقیم

بسم الله الرحمن الرحیم

هست عصای ره طبع سلیم

آه که در حلقه ی امید و بیم

بود ز من ساده تری هم «سلیم»

بسم الله الرحمن الرحیم

پیش نهالی‌ست ز باغ حکیم

بسم الله الرحمن الرحیم

راهنمایندهٔ امید و بیم

کاکلش آشفته ز موج نسیم

جیب هوا زو شده عنبر شمیم