من که در این باغ چو مرغ سحر

ساز کنم زمزمه ای از هنر

بلبل فضلم ز هنر باغ من

ناصیه معرفت از داغ من

زمزمه زینت گوش خرد

باج ستاننده ز هوش خرد

شاهد معنی که دلم جای اوست

هوش خرد بنده و مولای اوست

بیست مرا سال ز دور قمر

لیک به دانش ز خرد پیرتر

خواجه فضل و ملک دانشم

تکیه گه از عقل و خرد بالشم

فکرت من صاحب شرع هنر

خاطر من دفتر سر قدر

جان مرا کو به هنر تازه روست

طبع خوش از طوق نمایان اوست

فکر مرا کو ملک دانش است

دست طبایع رهی خواهش است

گر ملکان جاه چو بدر مینر

عاریه گرند ز تاج و سریر

تاج من از علم الهی کنم

تخت من از حکمت شاهی کنم

خاتم توقیع کنم همتم

مملکت از هندسه و هیأتم

مسندم از معرفت بی زوال

مائده ام فقه و حدیث و رجال

دفتر تفسیر و اصول آورم

لشکری از خیل فحول آورم

باره علوم عربیات من

خامه فنون ادبیات من

فطرت عالی و صفای نهاد

هر دو دل و طبع مرا خانه زاد

عقل که آراست چو تقریر خویش

دعوی هر علم به تحریر خویش

در هممه دعواش محور منم

در همه رؤیاش معبر منم

فکر که صاحب رصد دانش است

هم ز در طبع منش خواهش است

ناطقه کز قول سخن پادشاست

هم ز درم نطق به دریوزه خواست

دیده تحقیق ز من روشن است

سلطنت فضل ز طبع من است

عقل که دریوزه به شاهی دهد

نیز براین قول گواهی دهد

من چو کهن باده فلک چون کدو

من چو می ناب و جهان چون سبو

این علم فضل که افراختم

صد یک زان نیست که من تاختم

بود بلندم چو فلک مدرکی

حادثه نگذاشت از آن صد یکی

عمر مرا در چمن عنفوان

خون به تن افسرد به باد خزان

شخص مرا شد به گه انتما

نامیه معزول ز شغل نما

طبع مرا بد و زمان بهار

حادثه کردش ز خزان دلفگار

نیست چو پرگار جوانی درست

کلک مراهم شده پرگارسست

تاجر غم مفلس شادی منم

خود دل عاشق به رادی منم

آنکه بود طفل طرب زو عدیم

طالع عنین شد و بخت عقیم

هر دو شریکان وثاق منند

خوشه امید مرا خرمنند

بخت مرا حادثه مسکن شده

وز خلف عیش سترون شده

باغ مرا بود درخت هنر

روز خزان حادثه بروی تبر

بود ز فکرم چمنی خوش نسیم

لیک شد از تیشه غم نیم نیم

حقه فکرم همه در عدن

داشت که دزدید جهانش زمن

گوهری آراستم از طبع خویش

دزد حوادث بربودش ز پیش

زین نمطم چون خرد آمد بهوش

گفت خرد خواجه دل را به گوش

مانده اگر گوهری از کان فکر

یا خزفی در ته دکان فکر

گر غضب آری نکنی محکمش

دزد حوادث ببرد یکدمش

فکر در ایام جوانی خوش است

با سخن بکر شود هم نشست

بکر که باشد چو عروس بهار

پیر نیارد که کشد در کنار

طبع ترا نوبت شغل مصاف

گو منشین بیهده در اعتکاف

همت تو معتکف خانه بس

گنج ترا از دل ویرانه بس

راز نئی بهر چه باشی نهان

عیش نئی چون نئی اندر میان

خیز و دل ما چو چمن تازه کن

گنبد گردنده پر آوازه کن

دل که شنید این سخن از پیر عقل

حکم عمل داد به تدبیر عقل

گفت زهر علم کنی نسختی

کش رسداز هر قلمی ضربتی

چونکه نهم بر سر هر نسخه تاج

از کتب قوم ستاند خراج

صاف کنم باده علم از شبه

حال کنم بر شک و شبهه تبه

درد زمان نیز کنم صرف شعر

گاه زبان تر کنم از حرف شعر

در بر دانش فکنم طفل وقت

نیز به اشعار دهم ثقل وقت

واهب جان ار کند از فضل خاص

ذمه ام از وام حوادث خلاص

نقد عطای کرم ذوالمنن

گو برهاند ز گرو فکر من

خواجه توفیق ز دکان خویش

آورد اسباب سخن گر به پیش

آن گهر از کان دل آورم برون

در همه فن کز گهر اید فزون

در صدف هر فنی آن در نهم

کش به زیارت برود در زیم

نکته که تابان کنم از نور عقل

طوف کند گرد درش طور عقل

نسخه که سازم ز زر وسیم علم

ملک خرد باشد و اقلیم علم

وین خلف خاطر و نوزاد غیب

کآمده از صلب قلم پاک جیب

از قلم فیض رقم کردمش

مشرق الانوار علم کردمش

تاکه درخشنده بود ماه وهور

تا نبود سایه درخشان چو نور

نور خرد مشرق انوار باد

سایه او مخزن اسرار باد

گلشن اشراق ازو تازه باد

هر دو جهان ز وی پر آوازه باد

یاربش از آینه احترام

جلوه دهی در نظر خاص و عام

چون فلک از خامه کوکب نگار

پر کنی اش ز انجم معنی کنار

همچو مه از مشگ تر شب فروز

زلف شبش بخشی و سیمای روز