قد سکر القوم و نام الندیم

نشرب بالوحده نحن اذن

مفتعلن مفتعلن مفتعل

فعلللن فعلللن فعللن

ای دلِ درمانده به حبس وطن

لافِ سرا پرده‌ی بالا مزن

ما و منِ توست حُجُب در میان

این حُجُباتِ من و ما برفکن

ورنی در قطعِ‌طریقِ کمال

[...]

آن که شنا سندهٔ این گوهر ست

گر همه نفرین کندم در خورست

وان که به تقلید نشست اندرین

نشنوم، ار خود کندم آفرین !

نوبت سعدی که مبادا کهن ،

شرم نداری که بگوئی سخن ؟

نیست جز ین در شب و روزش سخن

کین منم اسکندر دارا شکن

پخته‌ای آخر ! دم خامان مزن

من زتو زادم! نه تو زادی زمن

عود به خروار قرنفل به من

خرمنی از نافهٔ مشک ختن

طرفه نباتی مکه چو شد در دهن

خونش چو حیوان بدر آید ز تن

بی خردی در رخ آن گنج زار

کرد به دشنام زبان را در آن

تا بود اسباب جوانی به تن

روی چو گل باشد و تن چون سمن

قوت دل بشکند و زور تن

پوست جدا گردد چون پیرهن

نفس ترا شد نفس گور کن

زنده شوی، گر بکنی گور تن

ای شده نومید چنین، بر کجاست

یاس تو و باغ پر از یاسمن

یا خبری از لب او باز گوی

[...]

ای ز حیای گوهر پاک تو

غرق عرق زاده بحر عدن

دولت طفل تو که خواهد دمد

تا ابدش بوی لبان از دهن

روز نخستین که ز مادر بزاد

[...]

ای بت سنگین دل سیمین بدن

مه رخ شکّرلب شیرین دهن

نیست چو روی تو رخ آفتاب

نیست به بالای تو سرو چمن

پیش دهان شکرینت دگر

[...]

جامه‌دران غنچهٔ خونین‌کفن

در غم تیمار حسین و حسن

باز چو مسکین بشنید این سخن

نال برآورد تو عیبش مکن

لیک ترا نیک نیاید، مکن

از من دلسوخته بشنو سخن

دست در آغوش به یار کهن

صوفی اگر ناله کند گو مکن

حمد خداییست که از کلک کن

بر ورق باد نویسد سخن