گر نپذیرد ز من هیچ کس

آنکه نگه می‌کند آنم نه بس

دل نه همان قطرهٔ خون است و بس

کز خود و اشام برادر نفس

چرخ که زیر است و زبر هر نفس

زیر و زبر کردهٔ عشق است و بس

هر دو نمودند که یاریم و بس

وین دم یاری است در آخر نفس

ای که به حج رفتنت آمد هوس

روضهٔ سلطان خراسانْت بس

کیست، کدام است، کجا و چه کس

باز که بر دست به رویم هوس

همدم من نیست بجز درد، کس

می کشم این بار به جان این نفس

واقف این واقعه نی هیچ کس

دست به سر مانده بسان مگس

عاشقم امروز، به فریاد درس

جز تو ندارم به جهان هیچ کس

نیست دگر واقف اسرار کس

سایه چو محرم نبود آن نفس

سایه ندیدت به زمین هیچ کس

نور بود سایه خورشید و بس

گفتمش ای خضر مسیحا نفس

خضر و مسیحا تویی امروز و بس

ناظر و منظور همو بود و بس

غیر وی این عرصه نپیمود کس

آینه ای شد که بر او چشم کس

چون نظر انداخت خدا دید و بس

نیست جهان را به صفای تو، کَس

غافل اَزین، تیره‌دلانَند و بَس

روزه خاصان نه همین است و بس

بلکه بریدن بود از هر هوس

چون بپرد طوطی من زین قفس

بهره فرزند خداوند بس

گر به ادیمت نبود دسترس

جلد قدم پای فزار تو بس

از شکرستان چو برآرد نفس

طوطی جان ها شود آنجا مگس

حصه دهقان چو شوی غور رس

دانه اشک و که رویست و بس