منتظران را به‌لب آمد نفس

ای ز تو فریاد، به‌فریاد رس

حرف همه خلق شد انگشت رس

حرف تویی زحمت انگشت کس

دست‌نشان هست ترا چند کس

دست‌نشینِ تو فرشته است و بس

بر شکر او ننشسته مگس

نی مگس او شکر آلود کس

صدرنشین تر ز سخن نیست کس

دولت این ملک سخن راست بس

چون نفسی گرم شود با دو کس

نیست شود صد غم از آن یک نفس

چون تو خجل‌وار برآری نفس

فضل کند رحمت فریادرس

مونس خسرو شده دستور و بس

خسرو و دستور و دگر هیچکس

هیچ نه در محمل و چندین جرس

هیچ نه در کاسه و چندین مگس

پیرو دل باش و مده دل به کس

خود تنِ تو زحمتِ راهِ تو بس

من نه به باد آمدم اول نفس

تا به همان باد شوم باز پس »

پیرزنش گفت مبر نام کس

همدم خود هم‌ دم خود دان و بس

تا توی لب‌بسته گشادی نفس

یک سخن نغز نگفتی به کس

عاشق ازین شیوه نگشته ست کس

خود نه محبّت نه همین است و بس

تا غم دل شرح دهم یک زمان

تا به رخت در نگرم یک نفس

روز نباشد درِ من بی‌رقیب

[...]

مور شدم بر شکر خویش و بس

در نزدم دست به حلوای کس

پشت بجویم نه پناهی ز کس

چون خداوند کنم روی و بس

خشم بهر جرم میاور به کس

ز آتش سوزنده نگهدار خس

دولت جاوید نبرده ست کس

نام نکو دولت جاوید بس

چرخ نداند در و دیوار کس

تکیه به دیوار و درش کرده بس

زنده به جز آدمیان نیست کس

کادمی از ناطقه زنده است و بس