کُنونُ عمْرم به پاییزان رَسیده‌ست.

بهارِ نیکُویی از من رَمیده‌ست.

برادر کاو مرا جفت گزیده‌ست

هنوز او کام خویش از من ندیده‌ست

دلم را مار زلفینت گزیده‌ست

خلیده جان من بر لب رسیده‌ست

یکی گفتی ورا دیده رسیده‌ست

یکی گفتی پری او را بدیده‌ست

تو گفتی دایه را هرگز ندیده‌ست

و یا خود زو جفایی صد کشیده‌ست

چنین گفت او که هرگز کس رسیده‌ست

عجب باشد گر اینجا کس ندیده‌ست

چو دل طرّاری از روی تو دیده‌ست

درست رُکنی‌ام زو درکشیده‌ست

ز چشم پیل بالاخون چکیدهست

که بر بالای چشم من بریدهست

در این بازار جز رویت ندیده‌ست

از آن اندر کمال تو رسیده‌ست

درون خانه بحر کل که دیده‌ست‌؟

مر این معنی کسی از کس شنیده‌ست‌؟

قدت بر ماهِ تابان سر کشیده ست

چنین سروِ خرامان کس ندیده ست

تعالی الله خداوندی که از خاک

چنین نازک وجودی آفریده ست

خنک دستی که از طوبایِ قدّت

[...]

دلیری کاو صف مردان بدیده‌ست

نه بازش، دیده در خواب آرمیده‌ست

که این چشمست کان رخسار دیده‌ست

که این گوش است کاوازش شنیده‌ست

یکی گفتا کسی مثلش ندیده ست

همانا کز کسی چشمش رسیده ست

بجز حیلتگری از وی چه دیده ست

کز اینسان بر سر ما برگزیده ست

گلی کز روضه جانت دمیده ست

بر او باران احسانت چکیده ست

که این چشمیست کان رخسار دیده ست

که آن پاییست کانجاها رسیده ست

بگفتا جز عزیزم کس ندیده ست

ولی او غنچه باغم نچیده ست

بسا کس چشمه ماهی شنیده ست

به عالم چشمه مه کس ندیده ست

به یکتایی که مثلش کس ندیده ست

به دانایی که ما را آفریده ست