صفاهان را نماندی خشت بر خشت

نکردی کس به صد سال اندر او کشت

می آسوده در مجلس همی گشت

رخ میخواره همچون می همی رشت

چو رامین گرد مرز خویش برگشت

چنان آمد که بر گوراب بگذشت

پس آنگه خشمناک از دایه برگشت

به چشم دایه چون زندان شده دشت

اگر صبرست، با من نیست هم‌پشت

و گر بختست خود بختم مرا کشت

یکی منزل زمین از مرو بگذشت

چو روز آمد دگر ره باز پس گشت

به گیتی بازکردم ای عجب پشت

شکست او پشت من آنگه مرا کشت

یکی برزیگرک نالان درین دشت

به خون دیدگان آلاله می‌کشت

همی‌کشت و همی‌گفت ای دریغا

بباید کشت و هشت و رفت ازین دشت

خرم کوه و خرم صحرا خرم دشت

خرم آنانکه این آلالیان کشت

بسی هند و بسی شند و بسی یند

همان کوه و همان صحرا همان دشت

بهار آیو به صحرا و در و دشت

جوانی هم بهاری بود و بگذشت

سر قبر جوانان لاله رویه

دمی که گلرخان آیند به گلگشت

نظامی در خراسان خورد گشنیز

که تا گشتش رسن تابی فرامشت

به شهر خویش گوئی خویشتن را

نماید کان چه . . . ونست آن به انگشت

به . . . ون در برد باید سو کمان را

[...]

به فرمانی که خواهد خلق را کُشت

به دستش دَه قلم یعنی دَه انگشت

فسون‌گر مار را نگرفته در مشت

گمان بردی که مار افسای را کشت

به باغ مشعله دهقان انگشت

بنفشه می‌درود و لاله می‌کِشت

به رایی لشگری را بشکنی پشت

به شمشیری یکی تا ده توان کشت

به هر کس نامه‌ای پوشیده بنوشت

بر ایشان کرد نقش خوب را زشت

نمود اندر هزیمت شاه را پشت

به گوگردِ سفید آتش همی کُشت

بزن تیری بدین کوژ کمان‌پشت

که چندین پشت بر پشت تو را کشت

مگس بر خوان حلوا کی کند پشت‌؟

به انجیری غُرابی چون توان کشت‌؟

تو را حرفی به صد تزویر در مشت

منه بر حرف کس بیهوده انگشت