دل اندر مهر آن بت‌روی بندم

هر آنچه او پسندد من پسندم

چرا من خویشتن را بد پسندم

بهانه زان بدی بر بخت بندم

که شش ماه است تا من دردمندم

منم بسته که بیماریست بندم

کجا من نیز همچون تو نژندم

نژندی خویشتن را کی پسندم

نگارینا ز من بپذیر پندم

که من نیکم به تو نیکی پسندم

به دست خویش چاه خویش کندم

امید دل به چاه اندر فگندم

دریغا مردی و نام بلندم

کمان و تیر و شمشیر و کمندم

نبینم گیتی و دیده ببندم

کجا از هرچه بینم مستمندم

نذونی ای فلک که مستمندم

وامو پر بد مکه که دردمندم

بیک گردش که میکردی ببینی

چو رشته مو بسامانت ببندم

به تندی گفتم ای بخت بلندم

نه تو قصابی و من گوسپندم

کمر زرین بود چون با تو بندم

دهن شیرین شود چون با تو خندم

فکندی چون فلک در سر کمندم

رها کردی چو کردی شهربندم

بر آنکس چون دهان پسته خندم

که جز تو پسته بگشاید ز قندم

سر زلفت به گیسو باز بندم

گهی گریم ز عشقت‌، گاه خندم

شدم ایمن کزو نبود گزندم

چه دانستم که سوزد بند بندم

غلامش گفت ای شاه بلندم

شکاری حاصل آمد از کمندم

چو خود را در درون او فکندم

شود فرزند آدم مُستمندم

چو شمع از عشق هر دم باز خندم

به پیش چشم برقع باز بندم

هزاران بندِ چوبین برفکندم

کنون از بندِ زرّینست بندم

اگر چون صبح بر گردون بخندم

ز پسته راه بر گردون ببندم