ته که ناخوانده‌ای علم سماوات

ته که نابرده‌ای ره در خرابات

ته که سود و زیان خود ندانی

به یاران کی رسی هیهات هیهات

هر آن روزی که باشم در خرابات

همی نالم چو موسی در مناجات

خوشا روزی که در مستی گذارم

مبارک باشدم ایام و ساعات

مرا بی خویشتن بهتر که باشم

[...]

چه خواهی کرد قرایی و طامات

تماشا کرد خواهی در خرابات

زمانی با غریبان نرد بازم

زمانی گرد سازم با لباسات

گهی شه رخ نهم بر نطع شطرنج

[...]

نخواهم من طریق و راه طامات

مرا می باید و مسکن خرابات

گهی با می گسارم انده خویش

گهی با جام باشم در مناجات

گهی شطرنج بازم با حریفان

[...]

هم از قبله سخن گوید هم از لات

همش کعبه خزینه، هم خرابات

بنفشه با شقایق در مناجات

شکر می‌گفت فی‌التاخیر آفات

چو می‌مردند می‌گفتند هیهات

کزین بازیچه دور افتاد شهمات

سحرگاهی شدم سوی خرابات

که رندان را کنم دعوت به طامات

عصا اندر کف و سجاده بر دوش

که هستم زاهدی صاحب کرامات

خراباتی مرا گفتا که ای شیخ

[...]

همه از بود تست ای جوهر ذات

که رخ بنمودهٔ در جمله ذرّات

چو نور پاک اوست از پرتو ذات

نظر افکند سوی جمله ذرّات

سحرگاهی بزرگی در مناجات

زبان بگشاد وگفت ای قایم الذات

که تو در ره نهٔ مرد قوی ذات

که تنها دم توانی زد بمیقات

سری کو سرکشد از حکم این ذات

بپای پیلش اندازم بشهمات

نکوگوئی نکو گفتست در ذات

که التوحید اِسقاطُ الاضافات

به مستی جمله رندان در خرابات

همی گویند بیهوده خرافات

روا دای که رندان خرابات

برند از خون تو سازند طلسمات

زهی فر و حضور نور آن ذات

که بر هر ذرهٔ می‌تابد ز ذرات

نکو گوئی نکو گفتست در ذات

که التوحید اسقاط الاضافات

برای آن فرستادند اینجات

که تا امروز سازی برگ فردات

زمانی اشک ریزم در مناجات

زمانی درد نوشم در خرابات