چنین گویند روز فتح لنکا

ببیکن گفت با رام صف آرا

که لنکا را تماشا کرده باید

درین رفتن تأمل می نشاید

تفرجها بسی در شهر لنکاست

[...]

چو رام از فتح لنکا دل بپرداخت

به مردی و جوانمردی قران ساخت

ز قتل راون اهل هر سه عالم

شکفته چون گل و گفتند با هم

که ما خود رام را چون بندگانیم

[...]

کشید از دل بس آهی آتش اندود

زمین پر شعله کرده چرخ پر دود

نبود از شک تاب سینه سوزی

اجازت داد بر آتش فروزی

بس آن گه گفت عاشق دلستان را

[...]

دلش عزم وطن کرد از سر و جان

وطن را دوست دارد اهل ایمان

ز راون بود تخت گوهرین ساز

که از افسون همی آمد به پرواز

نشسته بر سرِ آن تخت پران

[...]

جهان بشکفت از شادی چو گلبن

به استقبال شد برت و سترگن

صلاح موی ژولیده به سر داد

پس آنگه تاج را بر فرق بنهاد

لباس فقر بیرون ساخت از تن

[...]

خوش آن هجران که از داغ جدایی

به دلها گرم سازد آشنایی

به گرمی شوق مشتاقان فزاید

پس آنگه روی دلداران نماید

که جز تشنه نداند لذت آب

[...]

شنیدم کز حسد با آن گل اندام

ز خردی بود دشمن خواهر رام

چو خار آمیخته دایم به گلبن

همی جستی به حرفش جای ناخن

زبان را داد روزی نرمی دل

[...]

شبی تیره چو دود آه عشّاق

به هجر اندوده بام نیلگون طاق

شبی چون زنگیان آدمی خوار

سراپا زهر همچون سهمگین مار

شبی تاریک چون اسمان کافر

[...]

قضا را گازری با عقل و فرهنگ

در آن شب با زن خود بود در جنگ

صفا دل گا زری پاکیزه دامن

که شب را شسته کردی روز روشن

سیه نامه به دستش گر گذشتی

[...]

به سیتا گفت لچمن با دل تنگ

ببا با من به معبد بر لب گنگ

که هر کس غسل سازد اندر آبش

نجات آخرت بخشد ثوابش

کنون باید ره معبد سپردن

[...]

به تنهایی بت خونبار بگریست

برو برگ درختان زار بگریست

به خود گفت از کجا وحشت فزوده است

مگر خواب پریشانم نمود ه است

به حیرت ماند تنها در بیابان

[...]

یکی زاهد در آنجا داشت ماوا

در آن قاف قناعت کرد عنقا

به حق مشغول مرد عزلت آهنگ

چو صندل سود پیشانی به هر سنگ

وجود پاکش از طاعت سرشته

[...]

سحرگاهی خلاف عادت آن ماه

پسر را نیز با خود برد همراه

نگشت آگه ز بردن مرد ساده

نظر بر حفظ گهواره نهاده

ز کودک یافته گهواره خالی

[...]

که فرزندان ! شما شهزادگانید

چو من خود را ز درویشان ندانید

به جان بندید دل در افسر و تخت

که درویشی بود کار عجب سخت

نیارد کرد سوزن کار شمشیر

[...]

چو رام غافل از سیتا جدا ماند

به پشت پای خود دولت ز در راند

خطا کرد و خطا کرد و خطا کرد

که بر معشوق خود عاشق جفا کرد

به کفر عشق شد منسوب عاشق

[...]

سحرگاه از شبستان همچو خورشید

برون آمد به نذر جگ اسمید

مهیا ساخت بهر جگ اسباب

به آتشخانه رفته تیز چوب آب

به لچمن رفت فرمان کای برادر

[...]

ز شوخیهای آن دو طفل بی باک

برت برجست و لچمن شد غضبناک

هوا خواهان میدان را رضا داد

که گیرند آزمون را تیغ پولاد

به حکم آن دلیران بر دویدند

[...]

ز جا شیری فلک فرسای جنبید

فلک حیران که کوه از جای جنبید

هژبر معرکه لنکا شکن رام

که از بیمش شود خون باده در جام

شکوه پادشاهی پیش رو کرد

[...]

صنم را آگهی داد او از آن پیش

نموده حجره در بتخانۀ خویش

چو زاهد در درون حجره بنشست

از آزار درونی در برون بست

به کار خود چو رام این بستگی دید

[...]

دگر ره رام اندر زاری افتاد

به زاری گفت کای خور پریزاد

سخن شیرین کن از لعل شکربار

منوشان بی نمک اندر نمکسار

چو آن بی طاقتی ز اندازه بگذشت

[...]