چو شمعم ازتف آن شهد شیرین

نداد این خسته دل راموم مومین

نکوتر شد ز چینش زلف مشکین

که نیکوتر نماید مشک در چین

گل تر گفت میباید مرا این

ولی در روم با خسرو نه در چین

ترا پنهان بدارم تا شه چین

چو مه با مهر گردد از ره کین

چو مویم، در غم آن موی مشکین

بمویی در نمیاید ترا این

سراسر روم را بستند آذین

تو گفتی روم شد هنگامهٔ چین

بیا برگو که ناجی کیست در دین

که باشد هالک دریای خونین

خلیل الله را نمرود بی دین

در آتش چون فکندش از ره کین

بود عالم حقیقت عالم دین

چنین دارم ز پیر راه تلقین

امام است مرتضی و آل یاسین

طریق راه ایشانست در دین

جهان یابد از انسان زینت و زین

که باشد مجمع آثار کونین

ز علم دین بیابی سر کونین

بیابی در دو عالم زینت و زین

بدور آخرین پیدا شود این

طمع دارد زتو عطار تحسین

تو تن پرور شوی از چرب و شیرین

نمی‌دانی طریق ملت و دین

ازو یابی تو هم ایمان و هم دین

به کام تو شود هم آن و هم این

بکرد از لطف و قهر خود معیّن

دو فرقت اندرین عالم مبین

بچشم باطن خود خویش را بین

به ریش وسبلتی ای مرد مسکین

چوآدم گشت از آن جوهر مُزّین

امانت داشتن را شد مبیّن

گذشته از مقامات و ز تلوین

شده قایم بحالات و بتمکین

بلوغ خاص و خاص الخاش از دین

بتلوین باشد و وقتی بتمکین