مشو غافل ازین دریای پر نیل

که می گرید هنوز از مرگ هابیل

به تخفیفش از آن کردیم تعجیل

که تصدیع آورد ناگه بتطویل

یکی سنگین متاع از شکر و نیل

یک رنگین بساط از لون مندیل

براقش پیش باز آمد به تعجیل

دویده در رکاب آویخت جبریل

همین میل است اگر دانی ، همین میل

جنیبت در جنیبت ، خیل در خیل

پریدی پشه گر پیشش به تعجیل

نمودی بر پرش سد پیکر پیل

چو نور حق ندارد نقل و تحویل

نیابد اندر او تغییر و تبدیل

هزارش اسب تازی داد و صد فیل

متاع خزو دیبا میل در میل

بسیر هر دیاری چون کنم میل

بره منزل نفهمیده است چون سیل

درین خشکی به مرگ دجله و نیل

فشاند خاک بر سر ابر چون فیل

رود بوی بد از هرسو به صد میل

به بینی زان گرفته آستین فیل

سوار اسب شد از روی تعجیل

نهنگ آری کجا و حوضه ی فیل

به پیش مرکبان برق تعجیل

سپر انداخته از نقش پا فیل

به هر بتخانه ای، فوجی ازان خیل

به ویرانی روان گشتند چون سیل

کف پایم کبود از سنگ تعجیل

سراپا آبله همچون کف نیل

ز بی تابان ماتم خیل در خیل

شتابان سوی آن ویرانه چون سیل

بگفتم باز گو از سر به تفصیل

بگفتن شد زبان یکسر به تعجیل

ملایک در رکابش میل در میل

گرفته غاشیه بر دوش جبریل

ز پیلان هم فرو کندند بس میل

که اسب خویش می جستند نی پیل

دل از رنگ بنفشه شاد بی قیل

که بهر ماتمش زد جامه در نیل