مشوّش گشت و شد آخر بتعجیل

به سوی خیمهٔ خود کرد تحویل

چنین گفت آن زمان یوسف بجبریل

که چون آیند خوانمشان بتعجیل

باستادی مزاج او بتعدیل

نیفتادی رطوبت هیچ تحلیل

چو آمد باد از دوری به تعجیل

گریزان شد ازو پشه بصد میل

ز قران سنگدل را نیست تبدیل

ولی سنگش به از طیراً ابابیل

شنودی آنکه طشت آورد جبرئیل

نه برشق کرد صد را و بتعجیل

چو رفتی از کمان تیرش بتعجیل

بپیکان درکشیدی مور رامیل

همه خوبان مصر حسن، آن نیل

کشیدندی بنام او بتعجیل

دو رویه هندوان جوشان تر از نیل

شده آیینه زن از کوههٔ پیل

روان شد از پی زنگی بتعجیل

رهی پر ریگ همچون سرمه یک میل

خروش نای چون صور سرافیل

بگردون شد ز پشت کوههٔ پیل

چو از دارش فرستادیم جبریل

مر او را بود با ما سرّ انجیل

ز قرآن سنگدل را نیست تبدیل

ولی سنگش پس از طیر ابابیل

کرا قدرت که استادیّ جبریل

کند در علم قرآن تا به انجیل

توقدر خود نمیدانی که جبریل

ترا هر لحظهٔ آورده تنزیل

تو قدر خود کجا دانی به تبدیل

که تا زنده شوی در عین تنزیل

توئی درکوه جان ودل سماعیل

که هستی در نمود عشق تهلیل

منم دریای علم و بحر تنزیل

که صورت را کنم اینجای تبدیل

خطابی کرد حق در سوی جبریل

که هان از پهلوی چپ زود تبدیل

ستاده آدم اندر نزد جبریل

سیه رخ مانده او از سرّ تاویل