بسی از درد دل آن دایه بگریست

که بی‌من چون بود این طفل را زیست

بگل گفتا نمیدانم که از چیست

که گل خندید یک ساعت نه بگریست

ندانستند تا آن گریه از چیست

نشد معلوم تا آن خنده از کیست

که این زنگی مردم کش ترا کیست

که بس سختست با زنگی ترازیست

چو میدانم که درد عاشقی چیست

نخواهم هیچ کافر را چنان زیست

بپاسخ بود بانگش بیست دربیست

نبودش جان ولی از باد میزیست

کسی داند که رشک آدمی چیست

که او در رشک روزی تا بشب زیست

بدل میگفت خسرو درجهان کیست

که نتوان کرد با او یک نفس زیست

کدامین کشورست و نام آن چیست

درین اقلیم شاه این زمین کیست

بگو تا چارهٔ این کار من چیست

که بی جانم نمیآید ز تن زیست

بیا برگو که لذات جهان چیست

درون این سرا جان جهان کیست

دگر پرسد که حال اولیا چیست

امام دین ز بعد مصطفی کیست

بجز او ظاهر و باطن دگر کیست

چه باشد دل دماغت کو جگر چیست

بگوید آفت هر منزلی چیست

همان همره ترا در هر قدم کیست

همه جانست اینجا کاه و تن نیست

بمعنی جملگی در اصل یکی است

دمادم هستم و یک ذره در نیست

بر من هست اندر نیست یکیست

دو روزی صبر کن کت بودنی نیست

در آخر چون به بینی جمله یکیست

ترا تا نفس باشد هم جلیست

نیاری دید دیدار نفیست

هر آنکو مرگ اینجا آرزویست

زپیش اندیشی اندر گفت و گوی است

حقیقت جبرئیلم مصطفایست

که او کل رازدار پادشاه است