مترس اکنون و تنگ اندر برم گیر

که بس خوش باشد اندر هم مِیْ و شیر

برو تا نشنوی گفتار دلگیر

ز تلخی چون کبست از زخم چون تیر

تنم گر پیر شد مهرم نشد پیر

نوای نو توان زد بر کهن زیر

همی تا آز باشد بر جهان چیر

نگردد جان مردم از گنه سیر

چرا بگذاشتی جام می و شیر

نهادی پیش خود جام سک و سیر

یکی حلقه به من ده زان دو زنجیر

که گیرد جان برنا و دل پیر

چنین روز آمدت زین یافه تدبیر

سبک ویران شود شهری به دو میر

همیشه راست کرده بر نشان تیر

به هم آمیخته مثل می و شیر

من آیم با تو تا گرگان به نخچیر

که باشد در بهاران خانه دلگیر

به دشت آمد ز تنگ کوه نخچیر

برون آمد بهار از شاخ شبگیر

شهنشه کرد با دل رای نخچیر

که بود آنگاه شهر و خانه دلگیر

چه پیش او شدی شاهی جهانگیر

به گاه داد جستن چه زنی پیر

از آن چرخه که گردانَد زنِ پیر

قیاس چرخ گردنده همان گیر

به خدمت کرده‌ام بسیار تقصیر

چه تدبیر ای نبی‌الله چه تدبیر‌؟

طغان‌شاهِ سخن بر مُلک شد چیر

قراخانِ قلم را داد شمشیر

اتابک را بگوید کای جهانگیر

نظامی وانگهی صدگونه تقصیر

سخا‌ی ابر از آن آمد جهانگیر

که در طفلی گیاهی را دهد شیر

زره‌پوشان دریای شکن گیر

به فرق دشمنش پوینده چون تیر

اتابک ایلد گز شاه جهان گیر

که زد بر هفت کشور چار تکبیر

به عرض بندگی دیر آمدم دیر

و گر دیر آمدم شیر آمدم شیر