اگر خود ویسه بودی ماه و خورشید

خرد را کام و جان را ناز و امید

چنان کاری چرا ورزم به امید

که جانم را از او ننگست جاوید

هنرهای تو پیداتر ز خورشید

کنشهای تو زیباتر ز امید

شهنشه چشم و رویش را ببوسید

که بشنید آنکه زو هرگز بنشنید

سهیلش یاره باشد تاج خورشید

سماکش عقد باشد طوق ناهید

تو با من باشی و من با تو جاوید

به مهر یکدگر داریم اومید

مرا گل زن بود تا روز جاوید

چو او باشد نخواهم ماه و خورشید

به یزدان جهان و ماه و خورشید

به دین و دانش و فرهنگ و امید

مرا گر مه بشد مانده‌ست خورشید

همه کس را به خورشیدست امید

همانا تیره گشتی روی خورشید

اگر او زیستی سالی به امید

نیم از بخت و از دادار نومید

که باز آید مرا تابنده خورشید

همیشه تا برآید ماه و خورشید

مرا باشد به مهرت آز و امید

همی گویم به پاسخ تا به جاوید

به امیدم به امیدم به امید

به مهر اندر تو ماهی منت خورشید

تو با من باشی و من با تو جاوید

ندانی تو که یارت هست خورشید

همه کسی را به خورشیدست امید

چو آذین سربه سر پیغام بشنید

همان گه باد پایی خنگ بگزید

نه گیتی را به چشم تو همی دید

ز چشم بد همی بر تو بترسید

نه دیدار تو بودش کام و امید

نه رخسار تو بودش ماه و خورشید

رفیدا هرچه رامین گفت بشنید

پس آنگه پیش او رفت و بپرسید

سمن‌بر ویس لرزان گشت چون بید

چو در آب روان در، عکس خورشید