اگر مژگان کس بر هم رسیدی

به سد فرسنگ از آن جنبش رمیدی

فغان زین تیره شام ناامیدی

که در وی نیست امید سفیدی

اگر رنج قفس در خواب دیدی

چو بوتیمار سر در پر کشیدی

اگر مرغی به شاخش آرمیدی

گشادی سایه‌اش بال و پریدی

به خرم لاله زاری چون رسیدی

ستادی لختی و جامی کشیدی

به یک تلخی که از شیرین چشیدی

به درد خود ز شکر چاره دیدی

نه آن شیرین بود شیرین که دیدی

که گر کوه بلا دیدی کشیدی

مرا خود یک نظر افزون ندیدی

چسان این صورت دلکش کشیدی

ز صورت های بی معنی رمیدی

چنان دیدی که در معنی رسیدی

بسی می کرد زینسان ناامیدی

که ناگه از افق سرزد سفیدی

به نور مخلصان در روسفیدی

به صبر مفلسان در ناامیدی

مثالی کز شبیه او کشیدی

پر و بالش ز شوخی بر دمیدی

گل باغ وفاداری عرب آن

کزین گلشن بجز خاری نچیدی

ز بس کو بود مست جان‌فشانی

ز مژگان جای خونش جان چکیدی

شهید تیغ دشمن گشت و نوشید

[...]

بسهو از قطره ای زابری چکیدی

شرر آسا سوی بالا دویدی

بزانو کاسه سر چون رسیدی

زمانی کاسه همسایه دیدی

چو کوره کنده را آماده دیدی

در آنجا گور کن خود وا کشیدی

گناه از مردم چشمم چه دیدی؟

که خاک راه بر چشمم گزیدی

تبسم از لب غنچه چکیدی

گل از گلبن شکفته بر دمیدی

عیان شد زان سیاهی پس سفیدی

چو صبحی بعد شام نا امیدی

ز کشتن سایه زانسان می رمیدی

که در آیینۀ جوشن خزیدی